Dag 15, 10 mei, naar huis… of toch niet?

Zaterdagochtend 10 mei 8 uur. Ik zit beneden in de lounge van Lago Mar en werk ons blog bij. Tanja en de meisjes slapen nog. Dit is onze laatste dag. Vanmiddag om vijf uur vliegen we terug naar Nederland. Het weer is prachtig, strakblauw, buiten in het zwembad zijn de eerste kinderen al actief.

Als ik om negen uur naar boven loop is alles nog in diepe rust, maar om elf uur moeten we er uit zijn dus ik maak iedereen wakker. We hebben gisteren onze koffers al grotendeels ingepakt dus denken tijd genoeg te hebben. Dat is ook wel zo, maar ‘the devil is in the details’. Om de laatste spullen in de koffer te krijgen is nog aardig wat duw- en trekwerk nodig vooral als je er op het laatste moment achterkomt dat er in de auto nog een grote tas met laarzen van Mayke staat.

Uiteindelijk komt het toch goed, wel zijn de tassen van Tanja en mij topzwaar, over de twintig kilo. De tassen van Mayke en Jente zijn een stuk lichter dus dat compenseert weer. We eten de laatste restjes brood, drinken de laatste restjes sap en dan is het zover, we checken uit. Ik maak nog wat laatste foto’s van ons hotel.

Nadat we de koffers naar de auto hebben gebracht lopen we nog één keer naar het prachtige strand. We zitten met zijn vieren op een rijtje in de schaduw van een palmboom. Ik vraag een man in een stoeltje wat verder of hij nog een foto van ons wil maken.

 

 

Het is over, we gaan rijden. Ik moet trouwens nog steeds de ‘boete’ voldoen voor het niet betalen van het tolgeld op de Turnpike. Dat gaat via een Money Order die je overal schijnt te kunnen kopen. Ik koop ‘m uiteindelijk bij Winn-Dixie. De money order kan alleen cash betaald worden!! Ik moet 14,30 betalen. Ik heb nog 15 dollar op zak, dus dat gaat maar weer net goed.

 

We gaan op weg naar het vliegveld. Via de ring rondom Miami komen we bij Alamo terecht om de auto af te leveren.

Het is bloedheet. Jente voelt zich niet helemaal lekker. De auto wordt zonder problemen afgeleverd. Er zijn meer (Nederlandse) families die vervolgens met het transitbusje naar Miami Airport moeten. We sluiten achteraan in de rij. Omdat we ruim op tijd zijn maken we ons niet druk.

De chauffeur van het transitbusje wel. Voortdurend zijn hoofd schuddend en mopperend pleurt hij als een woedende eend de koffers in zijn busje.

Na een ritje van tien minuten zijn we bij de vertrekhal van American Airlines. De chauffeur plempt alle koffers op de stoep en gaat voor me staan wachtend op zijn fooi. Ik heb echter net mijn laatste cash uitgegeven aan een money order dus ik moet hem helaas teleurstellen. Zijn gezicht trekt strak, hij kijkt me een halve seconde aan en probeert me vervolgens met een laserstraal uit zijn ogen te doden. Laserstraal doet het niet, dus rest hem niets anders dan in zijn bus te stappen en weg te rijden. Ik zwaai hem nog even na.

 

We zijn op het vliegveld, zo’n drieënhalf uur voor vertrek dus zeeën van tijd. We lopen naar binnen op zoek naar de incheckbalie voor onze vlucht van Miami naar Londen van kwart over vijf. Ik schiet een medewerker aan, zeg ‘london?’, en hij verwijst me naar de balies wat verder aan de rechterkant. Rustig lopen we die kant op. Tot mijn grote opluchting zie ik een hele korte rij staan. Dat wordt een vluggertje. We sluiten aan in de rij. Achter ons staat een Duitse familie, waarvan de man ontzettend op een jonge Paul McCartney lijkt. Ze hebben een dochtertje van een jaar of drie die ook ons prima weet te vermaken. Het is een korte rij, maar het gaat allemaal wel heeeeeel erg langzaam.

In eerste instantie doet het ons niks, vast Amerikaanse bureaucratie en we hebben echt tijd genoeg, maar als het paar voor ons na 10 minuten nog aan de balie staat draai ik me maar eens om en maak een opmerking naar de Duitser dat het vandaag wel heel lang duurt. Hij antwoordt: ‘Zat’s propaply becauz of ze cancelation’.

Pardon? Welke annulering?

Het is volkomen langs ons heen gegaan, maar onze vlucht blijkt geannuleerd te zijn. Geen vlucht om kwart over vijf naar Londen. Tanja en ik kijken elkaar aan. Omdat we geen idee hebben wat we nu kunnen verwachten kunnen we ook niet echt reageren. We kunnen maar één ding doen: ‘wait and see’.

De man achter de balie is ondanks de stress vriendelijk. Ook wij besluiten vriendelijk te blijven, we zijn zelfs in staat de humor er wel van in te zien. De man gaat voor ons aan de slag. De komende vijf minuten werkt hij op zijn computer, staart intens naar zijn scherm en zegt niets meer.  Dan vertelt hij ons dat we naar New York gaan, daar moeten overnachten en pas de volgende dag naar Londen kunnen.

Heel even ben ik in de verleiding. New York? Leuk. Maar dan dringt tot me door dat we daar nergens tijd voor hebben en zeg ‘m dan ook dat het voor ons geen optie is. We willen naar Londen en wel zo snel mogelijk. Weer gaat ie aan de slag in 5 minuten volkomen stilte. Dan opeens begint ie als een razende tickets uit te printen. Hij zegt nog steeds niets. Een eerste setje passen rolt de printer uit, gevolgd door een tweede setje. Hij gooit ze op de balie en begint in sneltreinvaart te praten. Om vier uur is er een vlucht naar Chicago, met daar een aansluiting naar Londen. Het is nu echter kwart over drie, dus als we die vlucht nog willen halen moeten we opschieten. Mooi! Maar we moeten naar Amsterdam. Hoe doen we dat dan? Dat was hem even ontschoten maar weer gaan zijn vingers als een razende over het keyboard. Na 3 minuten knallen weer 4 tickets uit de printer. Hij heeft vluchten van Londen naar Amsterdam voor ons, wel op een heel ongunstige tijd, maar we gaan thuis komen. Maar nu moeten we rennen. Hurry, hurry!

 

We gooien de bagage af en zetten een sprint in naar de Gate. Om half vier gaat de gate dicht. Om vijf voor half vier komen we aan! Ik laat de boardingpassen zien en dan vertelt de dame me dat er nog geen toegewezen plaatsen op staan en dat ik die eerst nog aan de balie tien meter verder moet regelen.

Ik heb nog vijf minuten. Ik loop naar de balie, er staan 4 mensen voor me. Het zweet breekt me uit, de tijd tikt weg. Om drie voor half ben ik aan de beurt. Ik vraag haar of ze alsjeblieft op wil schieten. Ik krijg een ijskoude blik terug en weet dat ik maar één ding kan doen. Niets. Niets zeggen, niets doen, geen enkele verkeerde indruk wekken, gewoon wachten. Met uiterste precisie bekijkt ze de tickets, voorkant én achterkant, haalt ze vervolgens tergend langzaam door de elektronische lezer en daar zijn ze: onze boardingpasses. Ik neem ze aan en rèèèèèèn naar de gate. Om precies half vier gaan we aan boord.

 

De vlucht naar Chicago blijkt bijna drie uur te duren. We zitten verspreid door het toestel, maar hoe dan ook, we zijn onderweg. Op Chicago blijkt ons volgende vliegtuig slechts 4 gates verderop te zijn, dus die halen we makkelijk.

Ik laat onze tickets zien, en weer klopt er iets niet. Ik moet weer achter in een rij aansluiten voor één of ander stempeltje of anders gekleurde nietjes ofzo. Ook krijgen we nieuwe tickets mee voor onze vlucht van Londen naar Amsterdam met British Airways. Wel vertelt ze ons dat we die in Londen nog even moeten laten ‘bevestigen’. Doen we.

 

Om half negen vertrekt onze Boeing 777 naar Londen. We zitten helemaal achterin met ons vieren naast elkaar én we hebben onze eigen tvschermpjes, dat is dan wel weer cool. De vlucht verloopt verder wel ok. Ik slaag er in te slapen, Jente ook, maar Mayke en Tanja niet, en vooral Tanja heeft daar daarna veel last van.

 

Om tien uur lokale tijd komen we aan in Londen. Daar moeten we opnieuw inchecken dus eerst weer de bagage ophalen. Aangezien we pas om zes uur ’s middags naar Amsterdam vliegen overwegen we heel even naar Londen city te gaan en daar nog een half dagje door te brengen. We zijn door de reis echter zo vermoeid dat het bij een vaag plan blijft. Bovendien gaat het mis met de bagage.

 

Bij de band aangekomen blijkt uiteindelijk dat de koffer van Mayke er niet is. Ik meld me bij de ‘vermiste bagage’ balie en vul de noodzakelijke formulieren in. Het meisje vertelt me dat er zodadelijk nog een vlucht uit Chicago komt en dat er een reële kans is dat ie daarbij zit. Ik besluit nog een uur te wachten, maar helaas geen koffer van Mayke.

 

We gaan dan maar naar Terminal 5 voor onze vlucht naar Amsterdam. We zijn te vroeg om in te checken, dus we pakken nog maar een lunchje. Tanja pakt nog een uurtje slaap en dan gaan we naar de incheckbalie.

Ja hoor, er is iets mis met onze tickets. We hebben dan wel instapkaarten maar het feitelijke ticket ontbreekt. Ik voel de bloeddruk toenemen, en in mijn hoofd voer ik mijn eigen kleine Irak oorlogje. Ik doe mijn ui-ter-ste best om kalm te blijven. Dat. Lukt. Maar. Net.

 

Na tien minuten intensief getik op het keyboard komt het toch goed. We zijn bevestigd, onze tickets rollen uit de machine. We gaan echt naar huis.

 

Na een rustige vlucht naar Amsterdam pakken we trein en taxi naar huis in Leiden. Om tien uur komen we thuis. We doen onmiddellijk alle ramen open. Het is warm. Van onze drie katten hebben we er al twee gespot. De derde komt vast nog wel.

We doen de tuindeuren open en lopen een ontplofte tuin in. ‘Little Florida’.

 

We zijn weer thuis J

 

‘The End’

Dag 14, 9 mei, Ft Lauderdale

Vrijdagochtend. We ontbijten in onze kamer, nemen alle tijd en doen heel rustig aan. Kopje koffie, broodje, glaasje jus. Ik kijk even op ons blog en zie een wat ongerust berichtje van Opa en Oma uit Rheden. We hebben een paar dagen het blog niet ge-update, onze telefoon had een ‘lege’ batterij, dus geen contact. We bellen snel om door te geven dat we nog leven 🙂 .

En daarna is het zover. Mayke gaat een iPod kopen. Ze heeft al een nano, maar ze wil een nieuwe. Ze heeft er hard voor gespaard en nadat ik haar verteld had dat ze die dan vanwege de gunstige dollarkoers beter in Amerika kon kopen heeft ze deze ‘activiteit’ heel hoog op haar prioriteitenlijst gezet. Ze heeft besloten niet voor een Touch te gaan, maar voor een ‘Classic’, ook wel de iPod Video genoemd, met maar liefst 80 GB aan geheugen. Mayke is een totale muziekfanaat. Met 80GB kun je zo’n 20.000 liedjes kwijt en Mayke denkt dat het haar gaat lukken. Het zou me niks verbazen.

 

We hebben hier vlakbij een RadioShack gezien, en met ons tweeën rijden we erheen. We maken ons een klein beetje zorgen over de prijs. We zijn een paar dagen terug in de Orlando outlets nogal op het verkeerde been gezet. Er is daar ook een elektronicazaak die iPods verkocht. De Classic kostte daar, afgeprijsd, 299 dollar. Mayke en ik wisten bijna zeker dat we de Classic ergens anders al hadden gezien voor 249 dollar. Bijna zeker.

We blijken gelijk te hebben. De iPod Classic kost bij RadioShack 249 dollar, een besparing van zo’n 100 euro (!!!!!) op de Nederlandse prijs. Mayke is gelukkig. Ze heeft haar iPuddie (inside joke).

 

We gaan terug naar het hotel en de rest van de dag wordt weer gespendeerd aan ontspannen. Tanja en ik gaan weer naar de zee. Het is echter drukkend warm en zwaar bewolkt. Zouden we dan nu eindelijk één van de befaamde hoosbuien krijgen. Op een bepaald moment vallen er een paar dikke druppels, maar het zet niet door. Wel vluchten onmiddellijk alle Amerikanen van het strand af. Stelletje cotton balls.

Toch hebben wij het na een uurtje ook wel gezien, we gaan even terug naar de kamer. Nog geen vijf minuten later gaan de hemelkranen open. Een korte maar hevige bui laat de wolken breken en zorgt voor verkoeling. Daarna breekt de zon weer in volle glorie door. Terug naar buiten, wat hangen in de hangmatten …..

beetje golfen….

en vervolgens zwemmen….

In eerste instantie aan het zwembad, waar Jente niet uit te slaan is. Toch krijg ik haar nog even mee naar het strand. Ze geniet een paar minuten van de golven en komt daarna in een stoeltje naast me zitten. Binnen vijf minuten valt ze in slaap, een dik uur lang.

Ik zit en doe weer eens niks, kijk naar de zee, zie wat jongens wakeboarden (een soort vloedlijnsurfen)… kijk eens naar een golfje links, kijk eens naar een golfje rechts, zie in de verte enorme vrachtcontainerschepen voorbijvaren. Die gasten werken vast heel hard. Tja J

 

Aan het eind van de middag terug op de kamer is het zover. We gaan proberen de koffers te pakken. En verrek, met slim herpakken, ingewikkelde logistieke processen en flink aanstampen lijkt alles in de koffers te kunnen. We’re ready to go home.

 

We besluiten die avond nog één keer echt uit eten te gaan in het restaurant. We kiezen het beste van de kaart en nemen het ervan. Tanja neemt een Pina Collada.

En, op mijn bord ligt ie. Eindelijk: De New York Prime Rib Steak. Hij is dik, hij is groot, hij is heel, heel lekker. We sluiten af met een lekker toetje (deze keer wel), en slepen ons naar boven voor onze laatste nacht in Florida….

Dag 13, 8 mei, Ft Lauderdale

We hoeven niks, dus totaal geen haast. Langzaam staat iedereen op. Het is me nog niet gelukt internetverbinding te krijgen dus ik kan het blog ook niet live updaten. Als iedereen op is besluiten we buiten de deur te gaan ontbijten en direct even wat boodschappen te doen. We willen de volgende dagen namelijk in onze kamer ontbijten en gaan wat voorraden inslaan.

De keuze voor het ontbijt is snel gemaakt. Denny’s! Om tien uur verlaten we het hotel en gaan op zoek naar een vestiging. Op goed geluk rijden we maar richting centrum en nog geen drie minuten later is het raak. Denny’s is here.

 

 

Tanja, Mayke en ik nemen weer een Grand Slam, terwijl Jente deze keer kiest voor een lekkere sandwich. Met patat. She’s happy…

De mevrouw die ons bedient oogt vermoeid en is niet zo breedsprakig als Viviane in Orlando, maar ze zorgt goed voor ons. Het valt ons allemaal op dat achter de counter een werkelijk moddervette man de bediening doet. Hij loopt slecht, meer een soort waggelen, en het zweet druppelt al van zijn voorhoofd. We kijken maar een andere kant op.

 

Na het ontbijt doen we wat boodschappen bij Winn-Dixie, gewoontediertjes als we zijn. We kopen wat frisdrank, brood en beleg en komen zowaar wat ‘Hollands’ getinte producten tegen. De dames besluiten een promotietourtje te doen.

 

(‘dutch country’ brood)

 

(aardappelen, ‘dutch recipe’)

 

Maar ook andere producten vinden ze best leuk, of niet.

 

 

 

 

Terug naar het hotel. Ik bel met de helpdesk van het hotel voor internet en na wat IP adres dingetjes heb ik verbinding. Ik plaats ons Disney verslag. Daarna is het ieder voor zich. Mayke en Jente gaan naar het zwembad, Tanja en ik gaan naar het strand. Op het strand staat een flink aantal strandstoelen waar we gebruik van mogen maken. We zien er twee bij een palmboom staan, dus een beetje schaduw. We gaan zitten en de eerstvolgende uren gebeurt er helemaal niets meer. We lopen  af en toe eens naar het zwembad om te kijken hoe het met de meisjes gaat. Wel goed zo te zien:)

 

 

 

We lopen af en toe eens naar de vloedlijn om de wildgolvende zee te bekijken of er even in te gaan.

 

 

 

We zien zo nu en dan wat pelikanen voorbij komen. Ze zijn op zoek naar eten. Terwijl ze vliegen speuren ze de zee af naar vis, om vervolgens als een kamikaze met opgevouwen vleugels de golven in te duiken. Ze hebben vrijwel altijd beet.

 

 

Op deze manier rommelen we de dag een beetje door. Aan het eind van de middag gaan we terug naar onze suite. Tanja heeft de reisgids nog even doorgeplozen en heeft iets gevonden. De Riverwalk, een korte wandeling langs de rivier hier dichtbij bij Las Olas Boulevard. Op de plaatjes ziet het er mooi uit. We leggen het voor aan de kinderen die enthousiast reageren. Niet.

Tanja en ik zetten door en de kinderen gaan mokkend met ons mee. Als we naar de rivier rijden komen we ook langs een aantal kanalen en haventjes. Een soort ‘klein Giethoorn’ zeg maar, alleen dan met vaarten van een meter of 20 breed en jachten van gemiddeld een meter of 40 aangemeerd langs de kant. Meer Cannes dan Giethoorn eigenlijk toch wel.

 

We rijden rechtstreeks naar Las Olas Boulevard. Op het oog een leuke straat met links en rechts restaurantjes met druk bezette terrasjes en boetiekjes en speciaalzaken.

(schoenen (!) in een winkel aan Olea Blvd)

 

 

 

Ik parkeer de auto, en we proberen het begin van de Riverwalk te vinden. Na enig zoeken zijn we er. Het blijkt helemaal niets voor te stellen. Het is een saai pad van een kleine kilometer langs weinig interessants. We maken ‘m zelfs niet helemaal af omdat we naar het eind toe steeds meer dronken zwervers tegenkomen.

We hebben ons nog niet één keer onveilig gevoeld hier, maar aangezien het al begint te schemeren nemen we het zekere voor het onzekere. Op de terugweg lopen we langs een uitbundig versierde kroeg, die zijn best doet een Caribische sfeer uit te stralen. Ze hebben ondermeer een meterslange ‘uithanghaai’.

 

 

We besluiten naar het strandgedeelte van de boulevard te rijden en daar wat te gaan eten. Het is daar lawaaiig, druk, maar wel op een gezellige manier. We pakken een Spaans restaurantje en gaan op het terras zitten. De ober kan het nét opbrengen ons een menukaart te brengen. Hij blijft de rest van de avond totaal ongeïnteresseerd. Tanje neemt een heerlijke Margharita cocktail.

 

We besluiten licht te eten, wat voorafjes en sla om daarna nog een lekker toetje te kunnen nemen. Daar denkt de ober anders over. Nadat we de voorgerechten op hebben krijgen we direct de rekening. Het komt blijkbaar niet in hem op om te vragen of we misschien nog koffie of toetje willen. Of we zijn gewoon heel lelijk en hij wil ons zo snel mogelijk van zijn terras af hebben. Ok, wij zijn dan lelijk, maar jij krijgt geen fooi.

 

 

 

 

We gaan terug naar het hotel. De kinderen gaan op de kamer tv kijken. Tanja en ik gaan nog even naar het strand. In de informatiemap van het hotel staat dat elk jaar begin mei zeeschildpadden het strand op komen om eitjes te leggen. De kans is heel klein maar Tanja en ik gaan kijken of we schildpadden tegenkomen. Dat gebeurt helaas niet, maar op het strand is het prima, het is nog steeds warm en er staat een heerlijke bries.

 

Leuk zo’n dag niks doen.

Dag 12, 7 mei, Ft Lauderdale deel 2

Na de lange rit over de Turnpike van Orlando naar Ft Lauderdale komen we aan bij ons laatste hotel, of beter resort: Het Lago Mar Resort.

Het staat zeer goed aangeschreven in onze reisgids, de Lonely Planet Florida editie en ook op Tripadvisor zijn de recensies lovend. De laatste dagen van onze vakantie zijn vooral bedoeld om te ‘chillen’, we gaan geen spannende dingen meer doen. Genieten van de zee, beetje hangen bij het zwembad, uitrusten.

Dat gaat hier wel lukken. Bij binnenkomst zien we al dat het goed zit. De lobby is ronduit indrukwekkend, overal marmer, met steentjes ingelegde mozaïeken in de vloer, luie fauteuils en drie knipmessen die ons van harte welkom heten.

 

Alles ademt luxe uit. Het is over de top, maar lekker over de top. En daar kom ik aan in mijn t-shirtje, petje en korte broek. De man achter de incheck balie vertrekt geen spier en checkt ons correct en zeer rap in.

Voordat we de spullen gaan halen, gaan we de kamer maar eens bekijken. Het blijkt een uiterst luxe zeer ruime suite te zijn, met volledig uitgeruste keuken, aparte slaapkamer, prachtige badkamer, twee tv’s, waarvan één breedbeeld flatscreen en een gerieflijke ‘huiskamer’. Daarbij ook nog eens een balkon met uitzicht op de oceaan en je weet dat je goed zit.

 

 

(betere foto’s volgen nog…)

 

 

 

We lopen naar beneden en direct even naar achter, waar we tegen een werkelijk prachtig aangelegd zwembad aanlopen. Het is al wat donkerder, de sfeervolle verlichting is al aan, en Jente kan niet wachten tot ze in het zwembad kan. Vervolgens lopen we verder naar achteren, en komen langs nog een zwembad. Links van het zwembad zien we wat hangmatten. Als we nog verder doorlopen komen we bij het strand. Ik wist dat er een privéstrand bij het resort hoort, en dat wordt hier bevestigd. Het strand is enorm! Zeker 70 meter diep en honderden meters breed, her en der onderbroken door een trosje palmbomen. Het waait stevig en de zee beukt lekker op het strand. Ook dit laatste hotel is een schot in de roos en we weten nu al dat we het hier deze laatste paar dagen prima naar onze zin gaan hebben.

 

 

We halen onze spullen en Jente trekt onmiddellijk haar bikini aan. Even later ligt ze er in, zo goed als alleen. Op het naast het zwembad gelegen restaurant zitten enkele mensen zo te zien uitstekend te dineren. Dat gaan wij straks ook doen. Jente dwarrelt wat in het water, terwijl wij aan de rand van het zwembad bijkomen van de lange trip.

 

 

 

Tegen acht uur gaan we naar boven, er wordt wat gedoucht en vervolgens gaan we heerlijk eten in het bijbehorende restaurant. We realiseren ons dat we begonnen zijn aan het laatste deel van onze Florida trip en beginnen al voorzichtig terug te blikken. Het lijkt tegelijkertijd gisteren en een eeuwigheid geleden dat we aankwamen bij Miami Beach op onze eerste dag. We hebben al zoveel gedaan en zoveel gezien, het is nauwelijks te bevatten.

 

 

We gaan ons opmaken voor het laatste rondje….

 

Dag 12, 7 mei, Naar Ft Lauderdale via de Prime Outlets (deel 1)

 

Vandaag staat in het teken van één van de belangrijkste levensvragen: ‘To shop or not to shop’.

We hebben ons gisteren in Disney’s Magic Kingdom uitstekend vermaakt, maar tot mijn eigen verbazing hebben we nauwelijks geld uitgegeven aan souvenirs. Ik kan me de trips naar Disneyland Parijs nog voor de geest halen waar we wél met de nodige hoeveelheden plastic en polyester vandaan kwamen.

Het is goed dat we gisteren niet te veel hebben uitgegeven want vandaag vertrekken we naar Ft Lauderdale (vlak boven Miami), maar voordat we dat doen gaan we eerst nog ‘even’ langs bij de Prime Outlets bij ons om de hoek. Door tijdgebrek hebben we daar eergisteren niet meer de leukste winkels kunnen bezoeken dus dat moeten we nog even goedmaken.

 

We slagen erin om tien uur in de auto te zitten, uitgecheckt en wel, met alle koffers netjes achterin de auto. Het hotel is ons prima bevallen en we vinden het – alweer – jammer dat we niet langer blijven.

We hebben nog niet ontbeten, dus voordat we gaan shoppen zoeken we eerst een tentje om te ontbijten. We rijden vrijwel direct tegen een Denny’s aan. Die hebben we nog niet gehad, en buiten hangen grote billboards die ons een ‘real breakfast’ beloven, dus dat wordt ‘m.

We lopen naar binnen, het is aardig druk, maar bij het raam zien we een ‘booth’ die nog vrij is. We beginnen al die kant op te lopen als een serveerster ons vraagt of ze wat voor ons kan doen. Ik leg uit dat we graag daar bij het raam willen zitten. Ze antwoordt dat dat in orde komt maar vraagt wel heel even te wachten op een andere dame. Dat blijkt een mevrouw te zijn die verantwoordelijk is voor het toewijzen van de plaatsen aan de gasten. De eerste serveerster wil ons ook wel brengen, maar vertelt dat die andere dame dat dan weer misschien niet zo leuk vindt: ‘She might get mad’, zegt ze.

Ok, geen probleem, we wachten tot de-officiële-gasten-naar-hun-plaats-breng-mevrouw ons meeneemt naar het plekje bij het raam.

 

Vervolgens komt de eerste serveerster weer. Ze blijkt Viviane te heten en zal ons ontbijt gaan verzorgen. Ook Viviane blijkt – het wordt bijna vervelend – buitengewoon vriendelijk te zijn. Ze overhandigt ons de menu’s. Denny’s heeft een grappig ontbijtsysteem, de ‘Grand Slam’. Je stelt daarbij tegen een vaste prijs je eigen ontbijt samen uit vier onderdelen uit een rijtje van tien.

Dat blijkt ons bijzonder goed te bevallen. Gebakken of roerei, worstjes, bacon, waffles, het ziet er allemaal goed uit. En ook hier weer het briljante refill systeem.

 

 

(oh my god, they killed Denny’s!!!!!)

 

 

 

Denny’s is o.k. Viviane zorgt goed voor ons en komt aan het eind nog even een praatje maken. Ze komt een heel klein beetje hyper over en vertelt dat het vanochtend in haar sectie waanzinnig druk is, dat ze net een grote zeer veeleisende groep heeft gehad en daarom zo blij is als ze af en toen een tafel heeft waar wat meer relaxte gasten zitten. Ze blijkt het over ons te hebben. Ze heeft gelijk, we zijn relaxt. Nog wel J

 

Na het ontbijt rijden we dan naar de Prime International Outlets. Deze outlets bevallen ons zo ontzettend veel beter dan de Premium Outlets waar we eergisteren tijd hebben verspild. Niet alleen zijn er betere shops, het complex is ook mooier, en heel belangrijk, het is absoluut niet druk.

 

(Tanja loves the Prime Outlets…)

 

(we proberen ons een weg te banen door de massa’s winkelende mensen)

 

 

 

 

Hoe we er toch bijkomen dat we dit weer in een uurtje kunnen doen is mij echt een raadselJ. Het is way too much, en allemaal even cool en het kost (bijna) niks. Ik koop Vans voor het belachelijke bedrag van $ 19,-, omgerekend € 14,-. Schoenen waarvoor je in Nederland zomaar € 50,- voor betaalt. We gaan langs bij Converse, waar ik zelf ook eindelijk een mooi paar koop voor $ 35,-. Maar dat is niets vergeleken bij wat de dames bij Wet Seal gaan doen. Bijna een uur lang zoeken ze, passen ze, verzamelen ze, stapelen ze. Het klinkt genant, maar ze lopen de winkel uit met in totaal bijna twintig kledingstukken, voor …. nog geen 80 euro. De dame achter de kassa is weer net zo blij en enthousiast als wij, en bespaart ons nog wat extra geld door slim rekenwerk en een ‘store card’. It’s all about service, people!

Jente en Mayke kopen allebei ook nog een paar coole DC schoenen, en daarmee is het einde van onze tweede ‘killer shopping spree’ in zicht. Of toch niet helemaal. Nee, want pappie heeft een geheime hobby. Ik heb een merkwaardige fascinatie voor actiefiguurtjes. Er is ongetwijfeld een Freudiaanse verklaring voor maar ik heb tot een paar jaar terug honderden actiefiguurtjes gehad. Toen de ‘hobby’ uit de hand liep heb ik een groot deel weer verkocht maar die krengen blijven een vreemde aantrekkingskracht op me uitoefenen. Vooral Star Wars, maar ook Spider-Man, Batman, noem maar op. Dus terwijl de meisjes buiten even bijkomen loop ik nog even de Disney outlet store binnen om mijn ‘fix’ aan Spider-Man, Star Wars en Pirates of the Carribean figuurtjes te scoren.

 

 

We hebben veel gekocht, heel veel. Dit gaat nooit in onze koffers passen voor de terugreis, maar dat zoeken we later wel uit. Het is bijna drie uur ’s middags. We gaan rijden. We laten de outlets achter ons en gaan op weg naar Ft Lauderdale, een rit van een dikke vier uur.

Ik moet nog wel even tanken. Tanken in de V.S. is niet heel ingewikkeld, maar je moet even weten hoe het werkt. De meeste stations hebben een eigen afreken- en tanksysteem en bij het station waar ik nu ben kom ik er niet helemaal uit. Ik loop naar binnen en vraag de man achter de kassa om me voor 40 dollar benzine te geven. Met een zwaar oost-europees accent staat hij me te woord en vertelt me dat de tank klaar staat en dat ik kan gaan pompen. Het lukt me echter niet om de pomp aan de praat te krijgen. Ik loop weer naar binnen en hij legt me uit dat ik nog een schakelaartje moet overhalen voor het juiste type benzine. Hij vraagt hoelang we al in Florida zijn. Elf dagen. ‘Do you haav koed taim?’. Ja, we hebben het heel goed. ‘You laik wezzer?’ Ik grijns alleen maar bevestigend. Vervolgens vraag ik hem hoe lang hij al in Florida is en waar hij vandaan komt. ‘Seven yeerz, from Poland’. Ik vraag hem of hij ooit nog van plan is terug te gaan naar Polen. Zijn antwoord is simpel: ‘Njever!’

 

 

We verlaten Orlando en pakken de Florida Turnpike voor onze lange rit. De meisjes achterin hangen er bij, Jente valt zelfs binnen tien minuten in slaap. De Turnpike is lang, en vrij saai. Ik heb de neiging om het gas flink in te trappen en even wat snelheid te maken, maar regelmatig zie ik een politieauto met zwaailichten langs de kant achter iemand die ongetwijfeld gepakt is op ‘speeding’, dus ik hou me in.

 

 

De Turnpike is een tolweg. Bij het oprijden krijg je een bonnetje mee en aan het eind volgt de afrekening bij een tolpoortje. Als we na drie uur rijden het einde van de Turnpike naderen rij ik naar een vrij tolpoortje. Ik moet even wachten want de bemanning is net aan het wisselen. Zodra de nieuwe man is gaan zitten geef ik hem mijn bonnetje. Op de onvermijdelijke vraag waar we vandaan kom, antwoord ik ‘Holland’. De man wordt enthousiast, hij is zelf begin jaren negentig als militair in Duitsland gelegerd geweest en natuurlijk regelmatig op bezoek geweest in Nederland. ‘I have an uncle in Hoezen’, vertelt hij vrolijk. Het blijkt over Huizen te gaan. Hij vertelt me dat ik 13 dollar moet betalen voor de tol. Ik geef hem mijn credit card, maar dat gaat niet, ‘cash only’.  

Ai, probleem, want ik heb nog maar 10 dollar cash. Vreemd dat je alles in Amerika met een credit card kunt/moet doen, maar dat ze bij de tolpoortjes alleen cash (of een speciale tolkaart) accepteren. Hij maakt zich niet druk, vindt het zelfs wel vermakelijk, schrijft een bonnetje uit en vertelt me dat ik, zodra we in het hotel zijn het geld maar moeten opsturen.

 

 

We rijden door en komen langzamerhand in de buurt van Miami en Ft Lauderdale. De drukte op de weg neemt toe, maar ons navigatiesysteem leidt ons feilloos langs alle ingewikkelde op- en afritten. Om zeven uur komen we aan bij ons laatste veblijf: Lago Mar Resorts in Ft Lauderdale.

 

We lopen de lobby in, en om wat we zien kunnen we alleen maar lachen…… (later meer)

Dag elf, 6 mei: Disney Magic Kingdom

 

(Mayke Mouse)

 

 

Ons hotel biedt een gratis shuttledienst aan naar Disney World. Er zijn twee opties; óf om tien over acht mee, óf om tien uur. We willen best graag maar om acht uur al fris en vrolijk voor de deur van het hotel te staan is net even te veel gevraagd. We nemen de bus van tien uur, ook omdat we tot sluitingstijd van Magic Kingdom blijven, negen uur ’s avonds.

We kunnen dus rustig opstaan en even lekker douchen en nog een mooie foto van Jente maken bij het raam van de hotelkamer. Het uitzicht is niet slecht….

 

 

Om tien uur staan we aan de achterkant van het hotel bij de pick-up. Het is al knap warm, de lucht is strakblauw. We hebben zonnebrand mee, en die gaan we nodig hebben. De transportbus komt aan en ons groepje –  in totaal een stuk of 12 mensen – stapt in. Echter niet voordat een Italiaans (?) stelletje een beetje begint te ruzieën met de chauffeur. Ze zijn gisteren ook al naar Disney geweest en beweren dat ze gisteravond niet met de bus op het afgesproken tijdstip weer zijn opgehaald. De chauffeur is ook van spaans/italiaanse achtergrond en vindt de verwijten totaal onterecht en houdt bij hoog en bij laag vol weldegelijk alle gasten te hebben opgehaald.

Ik heb geen idee, en vraag me alleen maar af of dit het juiste moment is om ruzie te zoeken met de chauffeur. Na drie minuten gedoe en de garantie van de chauffeur dat ie vanavond stipt om kwart voor negen klaarstaat voor de terugreis, kunnen we beginnen aan onze transit naar de Magic Kingdom.

 

(wachten op de bus)

 

Het  ‘Magic Kingdom’ is slechts één van de Disney Parken in Orlando. Daarnaast heeft Disney ook nog Animal Kingdom, Epcot en Sea World. Er zijn mensen die al die parken doen, en ook nog de twee Universal parken, en daar een week voor uittrekken. Ik vind dat een aantrekkelijke en beangstigende gedachte tegelijk.

Wij gaan maar naar één park en moeten ons mentaal daar al behoorlijk op voorbereiden. We vinden het fantastisch, maar een hete dag in een misschien overvol pretpark is niet iets wat je zomaar even doet.

De chauffeur, misschien opgezweept door het ruzietje van daarnet, raast ‘full speed’ door Orlando, en haalt links en rechts alles en iedereen in. Onze eerste attractie, of zoals ze hier zeggen ‘ride’, lijkt hiermee een feit.

Ik ben zelf een groot Disney-liefhebber en heb zo’n beetje alle fims op video en/of dvd. Ook de originele ‘silly symphonies’, de zwart-wit animatiefilmpjes waarmee Disney ooit begon heb ik in de kast staan. Ik heb de films vele malen bekeken, heel vaak met de meiden, maar ook vaak zelf omdat ik ze echt heel goed vind. Alice in Wonderland, Peter Pan, The little Mermaid, Aladdin, prachtig allemaal. Sinds een jaar of twaalf terug filmstudio Pixar aan boord kwam, ben ik helemaal enthousiast geraakt. Toy Story 1 en 2, Bug’s life, Monsters Inc., echt fantastische films. The Incredibles is sowieso één van mijn favoriete fims allertijden.

Ook Disneyland Parijs hebben we al twee keer bezocht. Elke keer een bijzondere belevenis. Al die tekenfilmfiguren en decors komen dan tot leven, maar toch ook weer niet. Het is bijna surrealistisch. Niet verwonderlijk dat Salvador Dali ooit wat voor Disney zou gaan doen.

Nu gaan we dan in Amerika naar een Disney Park. The real thing. We hebben gekozen voor ‘Magic Kingdom’ omdat dat het dichtst bij de originele animatiefilms in de buurt komt.  Als we de reisgidsen en informatie op internet mogen geloven is vandaag, dinsdag ook de beste dag om dit park te doen, omdat het dan het rustigst zou zijn. We zullen zien.

 

Onze chauffeur raast door en we zien de eerste afslagen naar de parken voorbij komen. Na een dikke twintig minuten rijden we Epcot binnen. Het blijkt dat daar een transportstation is dat de Disney parken onderling verbindt. Ik ben toch een beetje verbaasd omdat ik er echt van uitging dat we direct naar het Magic Kingdom gebracht zouden worden en ik weet dat de parken best ver uit elkaar liggen. Ik heb ook geen idee hoe we daar nu moeten komen.

De chauffeur reageert laconiek en verwijst ons naar de ingang en zwaait een beetje met zijn hand in de richting van de ‘monorail’. Hij verzekert ons nog een keer dat we hier, op deze exacte plek vanavond om kwart voor tien weer worden opgehaald, en weg is ie.

 

O.K. Here we go, let’s do Disney 

We lopen achter de toch al aardige mensenmassa aan in de richting van wat lijkt op een entrée. Daar aangekomen vindt een korte controle van tassen en rugzakjes plaats. Het gaat allemaal allervriendelijkst. Ik loop maar eens naar een kassa en zeg tegen de dame dat we naar Magic Kingdom willen. Ze lacht vriendelijk, vertelt ons dat we hier bij Epcot zijn, en verwijst ons direct naar de gratis monorail die ons naar Magic Kingdom zal rijden.

We lopen naar het station en stappen vervolgens in de mooi ontworpen monorail. Het is niet heel druk in de trein, dus plek zat. Vijf minuten later komen we aan op een station en moeten we uitstappen. Dat blijkt echter nog steeds niet Magic Kingdom te zijn, daarvoor moeten we nog een ritje met een andere monorail maken.

Tijdens de rit houd ik de tijd bij om te weten hoeveel tijd we vanavond nodig hebben om terug te komen, want het ‘ruzietje’ van vanochtend zit me niet helemaal lekker. Ik wil geen risico lopen dat we de bus missen.

 

In de monorail worden we via de intercom welkom geheten. Dat gaat echt ‘American-style’, en dan ook ‘Disney-style American-style’. De typische Amerikaanse reclamestem vertelt ons dat we een ‘wonderful experience’ tegemoet gaan in ‘the magical world of Disney’. Ik vind het prachtig J. Ik ben er zo ontzettend klaar voor.

 

Dan vanuit de monorail zien we in de verte Magic Kingdom dichterbij komen, en wel in de vorm van de torens van het kasteel van Sleeping Beauty. Zo in de stralende Florida zon is het werkelijk een plaatje om te zien. Ik kan het niet helpen, de grijns komt op, en als een klein jochie van negen roep ik: ‘Kijk, het kasteel van Doornroosje!’.

 

We komen aan, stappen uit en lopen naar de ingang. Nog één keer worden onze tassen gecontroleerd en dan is het tijd om naar binnen te gaan. We kopen onze kaartjes en lopen naar de toegangspoortjes. We moeten niet alleen onze kaartjes laten controleren, ook worden onze vingerafdrukken afgenomen.

Dat is verder het enige ‘paranoia’ smetje op deze dag, want als we daadwerkelijk in het park zijn is het zover: ‘Let the Magic begin’.

 

  

(Het eerste wat Mayke doet is oren kopen)

 

 

We lopen vervolgens via Main Street USA naar het kasteel van Doornroosje.

 

Het is warm, maar daar hebben ze bij Disney wat op bedacht, een verkoelende watersproeier. Nu is ook Tanja gelukkig.

 

 

Just let it happen….

Het heeft niet zoveel zin proberen te beschrijven hoe een dag Magic Kingdom verloopt en er uit ziet. Het is daadwerkelijk iets wat je overkomt. Het komt er op neer dat we een geweldige dag hebben. Omdat we pas om negen uur vanavond weer weg gaan hebben we alle tijd van de wereld, dus we hoeven ons niet te haasten voor de ‘rides’. Tot grote opluchting van vooral Mayke hebben we ook geen ‘plan’, geen schema. We gaan gewoon lopen en we zien wel. Je hoeft ook niks te regelen want laat dat maar aan de Amerikanen over. Het park is superstrak georganiseerd, superstrak in de verf, superschoon en van alle gemakken voorzien.

 

 

 

’s Middags vindt de beroemde Disney Parade plaats. Een parade waar alle Disney ‘sterren’ in optocht voorbij komen. Om een goed plaatsje te krijgen gaan de meeste mensen al ruim van te voren ergens op de stoep langs de route zitten. Het is druk, maar niet extreem druk, dus als we een kwartiertje van tevoren aan komen lopen is er nog plaats genoeg.

Om ons heen veel Amerikaanse families met kinderen, maar uiteraard ook veel buitenlandse toeristen. Zo ook een Indiaase/Pakistaanse familie die ongeveer één minuut voor de tocht begint het presteert om met een mannetje of twaalf een paar meter van ons vandaan pontificaal voor de daar al wachtende families te gaan staan, en ook gedeeltelijk voor óns. Ik ben hoogst verbaasd en zie om me heen ook wat andere families licht geïrriteerd kijken. In eerste instantie zegt niemand wat, totdat opeens een stem roept: ‘Hey you guys, move away! Back off, you’re blocking the view!!’.

Die stem ben ik dus…. J Blijkbaar doe ik het zo overtuigend dat de betreffende familie onmiddellijk achteruit schiet en het zicht weer vrij geeft. Naast me staat een Amerikaanse familie, waarvan de moeder me aankijkt, haar duim opsteekt en zegt: ’Thank you, good job.’

Ik zie om me heen ook wat andere Amerikanen goedkeurend naar me knikken. Ik voel mezelf een meter groeien. I am Buzz Lightyear and I’m here to protect you.

 

De parade is superstrak, supersentimteel, tandglazuurknarsend zoet en ik ga helemaal voor gaas. Ik klap voor Mary Poppins, ik klap voor Jafar, ik klap voor Beauty and the Beast, ik klap overal voor. Hoe ze het doen weet ik niet maar ik ben een kind van zes in de speelgoedwinkel. Sterk spul, dat Fisherman’s Friend.

 

De acteurs in de parade hebben het ongetwijfeld verschrikkelijk warm, zeker in de kostuums, maar ze doen allemaal hun uiterste best om er een perfecte show van te maken. Ze maken contact met het publiek, uiteraard vooral met de kinderen. Ook Jente krijgt tot haar grote plezier een hand, van één van de feeën uit Sleeping Beauty. Jente heeft het vandaag sowieso verschrikkelijk goed. Uiteindelijk doen we dit vooral voor haar, en ze geniet dank ook met volle teugen.

Het wordt een top dag. De kinderen vinden het schitterend, we doen de rides waar we zin in hebben – vooral tegen de avond is het zo rustig dat we moeiteloos overal in kunnen – en zelfs Tanja, absoluut geen pretparkliefhebber, heeft het prima naar haar zin. Ze heeft vooral de grootste pret in de Buzz Lightyear ride. Dat is ook gewoon extreme fun. In een karretje mag je proberen met een lasergun alle bad guys uit de Toy Story films aan flarden te schieten. Tanja is fanatiek. She shoots to kill!

Buzz wil zelfs met ons op de foto.

Zurg ook!

Ook de Lilo&Stitch ride verdient aanbeveling. Niet alleen een technisch werkelijk perfecte attractie, maar ook leuk eng.

Speciale vermelding ook nog voor de Monsters Inc. attractie. Dat is geen ride maar meer een voorstelling in de vorm van stand-up comedy show. Op het scherm zie je de getekende Monsters inc. figuren. Via een computersysteem zijn de figuren – en dus ook de bewegingen van de figuren, gekoppeld aan live-acteurs die onzichtbaar achter de schermen hun optreden doen. Op die manier is er ook live interactie met het publiek. Mensen uit het publiek worden ook daadwerkelijk bij het optreden betrokken. Tijdens de show worden een stuk of vier mensen uit het publiek geselecteerd als er een camera op ze wordt gericht. Vervolgens komen ze vol in beeld op een groot scherm naast het podium. Natuurlijk worden ze dan door de cast een beetje belachelijk gemaakt.

Tot grote hilariteit van de meiden ben ik één van de vier ‘slachtoffers’. Ik zie mezelf opeens vol in beeld op het scherm naast het podium.  ‘Look mama, I’m on tv!’ Ik ga er helemaal in mee, en vermaak mezelf én de kinderen uitstekend.

Jente en ik doen ook nog samen Space Mountain, een achtbaan in space. Ik heb deze ride nooit kunnen doen in Parijs, dus nu is het éindelijk zo ver. De rit is niet half zo heftig als we ons van tevoren hadden voorgesteld maar wel weer ontzettend knap gedaan. Door speciale projectietechnieken lijkt het op bepaalde momenten alsof je echt door de ruimte vliegt. Dichterbij zal ik nooit komen.

 

Pirates of the Carribean is ook zo´n prachtige ride. Het is zo´n beetje de laatste die we doen. Deze hebben we al wel in Parijs gedaan, maar nog wel voordat de films uit kwamen. Dat maakt het nu natuurlijk extra leuk. De ride voelt sowieso ´anders´ dan in Parijs. Het is nét even wat sfeervoller allemaal.

 

Langzamerhand begint de avond te vallen en zet de schemering in. Ziet het park er overdag al schitterend uit,´s avonds is het helemaal letterlijk een sprookje. De lichtjes gaan aan, het kasteel van Doornroosje wordt in de schijnwerpers gezet en omdat al veel dagjesmensen vertrokken zijn, wordt de sfeer ronduit gemoedelijk.

 

De reden dat we tot sluitingstijd blijven is omdat volgens het programma elke dag in Magic Kingdom wordt afgesloten met vuurwerk. Dat willen we graag zien. Die Amerikanen kennende kon dat wel eens bijzonder worden.

 

Om kwart voor negen zoeken we een plekje redelijk dichtbij de uitgang. Ook omdat we ons een heel klein beetje zorgen maken over de tijd die we hebben om de bus te halen, en we dus na het vuurwerk rap het park willen verlaten. 

Het is donker, het is heerlijk weer, om ons heen duizenden mensen in gespannen, maar gemoedelijke afwachting van het spektakel dat gaat komen. Om één voor negen wordt via de intercom aangegeven dat een groot deel van de lichten in Magic Kingdom uit zullen gaan om het vuurwerk nog beter tot zijn recht te laten komen.

 

Om precies negen uur gaan de lichten uit, de muziek zwelt aan en boven het kasteel van Doornroosje breekt daadwerkelijk de magie uit. Het is echt overweldigend mooi. Op de maat van de muziek ontvouwt zich een weergaloos schouwspel. Vallende sterren, fonteinen, ´regen´, verzin het en je ziet het.

Tien minuten lang worden we getrakteerd op een schitterend spektakel waarvan je mond tot op je knieën openvalt. Met recht een prachtige finale.

 

Na het vuurwerk zit onze Disney dag er dan echt op. We blijken uiteindelijk ruim op tijd te zijn voor de bus die ons terugbrengt naar het hotel. We hebben – alweer – een topdag gehad. De chauffeur zet ons netjes af, ik geef hem wat fooi. Hij zegt: ‘Have a great night you guys’, waarop ik antwoord: ‘Thank you guy!’. Terwijl ik het zeg voel ik ‘m al aankomen. Ik draai me om en de meiden gaan in een stuip: ‘Thank you, guy??????’. Die ga ik de rest van de vakantie nog vaak horen.

 

 

Whatever…. J

Dag 10, 5 mei, van Ft Myers naar Orlando

We hebben gisteravond onderhandeld over het tijdstip van vertrek. Ik sta altijd vroeg op, dus wat mij betreft gaan we rond negen uur rijden. De dames vinden dat een heel slecht plan. 11 uur is vroeg genoeg. Tuurlijk hebben ze gelijk, het is vakantie, dus geen haast.

Vandaar dat ik ’s ochtends om 8 uur al zoveel lawaai begin te maken dat ik ze per ongeluk toch wakker maak J Na wat zwakke protesten komen ze één voor één uit de veren. Om kwart voor negen zitten we dan ook aan het ontbijt.

Na het ontbijt nog even douchen, koffers inpakken, inladen en om kwart over tien zijn we weg. Ok, het is geen negen uur, maar ik kan er mee leven.

De lucht is strakblauw en op de radio hoor ik het weerbericht waarin gezegd wordt dat het vandaag tegen de ‘nineties’ kan aanlopen. 90 graden Fahrenheit is ongeveer 34 graden celcius. Het wordt warm vandaag. We zijn gisteren aan het strand van Sanibel toch weer aardig verbrand dus een dagje pauze kan geen kwaad.

We rijden door de straten van Ft Myers richting de I-75. Het rijdt vlot door. De radio staat aan op 95.3-OLZ, een lokaal radiostation dat ons verwent met heerlijke Amerikaanse zomerclassics, ondermeer Summer Breeze van Seals & Crofts, sowieso al een fijn liedje, maar hier klinkt ie nog beter.

 

Na ongeveer twee uur rijden komen we in de buurt van St Petersburg. Ik heb als bestemming in de navigator Fort DeSoto Park opgegeven. We komen St Petersburg binnenrijden via de Sunshine Skyway Bridge, met bijna negen kilometer ’s werelds langste kabelbrug. We zien ‘m vanuit de verte al aankomen en het is echt een indrukwekkend bouwwerk.

 

 

Als we er overheen rijden zien we aan weerszijden pelikanen vliegen. Vervolgens rijden we St Petersburg binnen. Het is ruim, veel palmbomen, en heel heel schoon. Alles ligt er keurig en verzorgd bij. Je krijgt er bijna een showroom gevoel bij. Het doet dan ook wat onwezenlijk aan. Na een paar minuten weet ik waar het me aan doet denken. Edward Scissorhands! Dat is een film met Johnny Depp die zich afspeelt in een voorstadje bewoond door keurige mensen in keurige woningen in een keurige wijk waar geen grassprietje verkeerd staat en alle verkeerslichten altijd op groen.

 

We rijden door naar Fort DeSoto Park om even te kijken bij wat officieel de beste stranden van Amerika worden genoemd. Via een tolpoort komen we in inderdaad een prachtig stukje natuur, strand en zee. Het is heel rustig, geen razend verkeer, en een totaal gebrek aan strandtenten of restaurants. Het gaat hier maar om één ding: ontspannen aan zee. We parkeren de auto bij een pier aan North Beach en het is prachtig. De pier loopt zo’n 150 meter de zee in, met aan het eind een huisje waar blijkbaar af een toe een ferry aanmeert. Links hebben we een schitterend uitzicht op de Sunshine Sky Bridge.

 

De kinderen zien echter al weer wat anders. Ja hoor, daar zijn ze weer: Dolfijnen. We zien er drie dicht bij elkaar rustig langs de kustlijn naar het zuiden zwemmen.

We lopen de pier op om te kijken of er toch wat eten valt te halen. Daar ziet het in eerste instantie niet naar uit, maar in het huisje kunnen we toch een paar hotdogs en wat pepsi’s scoren. We worden bediend door een extreem relaxte surferdude van een jaar of 18. Tot grote hilariteit van de meiden knoopt hij een gesprekje met me aan, over waar we vandaan komen, over dat St Pete zijn favoriete stad is (“it’s, like, totally laid back man, you know?”) en dat het vandaag Cinco de Mayo is, een feestdag waarvan hij ook niet precies weet waar die voor is, maar dat er dus vanavond wel ‘awesome’ feestjes in de stad zullen zijn….

 

 

We nemen onze hotdogs en pepsi’s mee naar buiten en blijven even op de pier van het uitzicht genieten. Om ons heen staan wat Amerikanen te vissen, gade geslagen door wat vogels die hopen mee te genieten van een hapje.

 

 

 

 

Na een uurtje rijden we door. Via Tampa gaan we richting Orlando, nog een kleine twee uur rijden. Hoe dichter we bij Orlando komen hoe drukker het wordt. We zien de eerste parken (DinoLand, Fantasy Flight Land) aan ons voorbij komen. En dan komen de borden in zicht. Disney World, Unversal Studios, enzovoort.

 

 

Het wordt nu echt druk op de weg. Het is eigenlijk de eerste keer in Florida dat ik echt mijn aandacht er bij moet houden ook omdat er stevig wordt doorgereden en er links en rechts auto’s langs me heen schieten.

We zien rechts en links ook enorme outlet malls, maar besluiten toch eerst naar het hotel te gaan en eventueel daarna nog even wat te gaan shoppen. Het is zo druk dat ik niet genoeg tijd heb om goed naar ons navigatiesysteem te luisteren. Maar ons hotel is zo herkenbaar dat we uiteindelijk toch netjes arriveren.

We komen om vier uur aan in Four Poinst by Sheraton Orlando Studio City, eigenlijk een hele brede pilaar die zo’n 25 verdiepingen de lucht in rijst.

 

Het ziet er Hollywood-style funky uit. We checken in, en gaan naar onze kamer 208. De kamer is prima, leuk ingericht en behoorlijk ruim. Hier kunnen we de komende nachten zeker doorbrengen.

We blijven niet te lang hangen want de outlet malls roepen! Morgen is helemaal bedoeld voor Disney’s Magic Kingdom, de dag erna gaan we alweer weg, dus als we nog willen winkelen moeten we het nu doen.

Ik heb in mijn hoofd dat we naar de ‘Premium Outlets’ moeten. Ik zoek in het boekje op waar dat zit en tik het adres in de navigator in. Om een lang verhaal kort te maken, dat gaat niet helemaal goed. Voor een ritje waarvoor 10 minuten staat hebben we uiteindelijk bijna een uur nodig. Ik mis afslagen, heb last van het verkeer en mis nog meer afslagen. Me not happy. Uiteindelijk komen we aan in de Mall. Het is nog steeds heel warm en het is er extreem druk. Het valt ook gewoon tegen, zo bijzonder is het allemaal niet en verwend als we intussen zijn we vinden het gewoon duur!

Onderweg hierheen hebben we ook nog een andere outlet mall gezien; de Prime Outlet Mall. We besluiten daar heen te gaan. Ook die is niet heel makkelijk te bereiken, maar is wel veel en veel leuker. De mall is nog in aanbouw en veel winkels moeten nog openen, maar wat er is vinden wij helemaal goed. Helaas hebben we te weinig tijd, we beginnen te jagen en de irritatie begint op te komen.

Omdat deze mall uiteindelijk maar op drie (!) minuten van ons hotel ligt besluiten we overmorgen vroeg terug te komen en dan nog even rustig te gaan winkelen.

 

We gaan terug naar ons hotel. We zijn moe, vies en hebben niet echt veel honger meer. We kijken of we in het hotel nog wat kunnen eten. Dat lukt, we worden door de extreem vriendelijke dame achter de info balie naar het restaurant begeleid.

Daar is echter helemaal niemand, geen gasten, geen staf. Geen probleem, wordt geregeld. Even later komt een ober die ons naar een tafeltje brengt vlakbij een enorm videoscherm waar oude afleveringen van ‘I love Lucy’ worden vertoond. Vervolgens komt alweer een zeer vriendelijke serveerster onze bestelling opnemen. De kinderen gaan voor pizza, Tanja neemt pasta en ik laat nog maar eens rekje Spare Ribs aanrukken. We hebben het gevoel in een privé restaurant te zitten, helemaal als de serveerster ook nog met wat dvd’s aankomt en de kinderen vraagt wat ze op het grote scherm willen zien. Ze kiezen ‘Enchanted’, dan komen we vast in de sfeer voor morgen. Want dan wordt het Heaven en Hell tegelijkertijd. We gaan de hele dag naar Disney’s Magic Kingdom!

4 mei, dag 9, Sanibel Island (deel2)

We komen tegen vijven weer aan in ons hotel. Het zwembad ligt er nu wel heel verleidelijk bij. Jente, Tanja en ik besluiten er even in te duiken om ook het zoute zeewater van ons af te spoelen. Mayke gaat even on-line om op MySpace onbegrijpelijke boodschappen met haar vrienden ‘Koos’ en ‘Ploon’ uit te wisselen. Dat zijn haar ‘BF’s’, jeweettochzzzzzzzz fur immerzzzzzzzzzzzzz……

 

Bij het zwembad komen we ook nog een ander Nederlands echtpaar tegen. We wisselen wat ervaring uit. Zij zijn gisteren vanuit Orlando naar Ft Myers Beach gekomen. Ze vertellen ons dat het in Orlando aardig druk is. Behoorlijk wat Nederlanders ook. De man vertelt ons dat ze vanuit Orlando via St Petersburg en Tampa naar Ft Meyers zijn gereden. Vooral over het ritje door St Petersburg is hij erg enthousiast. Ter plekke bedenk ik dat wij dan ook maar via St Petersburg naar Orlando gaan rijden. Ik heb nog heel even overwogen binnendoor te gaan, maar dat plan laat ik nu varen.

 

Na het zwemmen douchen we ons en wordt het tijd om te bedenken wat we gaan eten. Ik kijk even on-line of er iets lekkers in de buurt te vinden is. Het eerste wat ik tegen kom is een sushi-restaurant. Ik had Jente al eerder beloofd dat we tijdens de vakantie nog sushi zouden eten, dus dit kan ‘m dan gaan worden.

Doen we! We rijden naar het restaurant dat in een soort winkel/restaurant centrum aan McGregor Avenue blijkt te liggen. Het restaurant heet BLU Sushi. Het ziet er strak, hip en hi-tech uit. Alles is blauw, langs de muren lopen waterstromen naar beneden en het personeel is jong en ‘happening’.

Op de kaart zien we dat er alleen sushi en sashimi wordt geserveerd. Dat vinden Tanja, Jente en ik prima, maar Mayke is niet zo van de rauwe vis. Ze vindt het geen probleem, we halen later wel een broodje voor haar.

We nemen miso soep vooraf, gevolgd door twee schalen sashimi en één schaal met sushi. Het eten is werkelijk fantastisch. We zijn liefhebbers, hebben al aardig wat Japans gegeten, en ik maak zelf ook regelmatig sushi, maar dit is echt van een buitencategorie. In eerste instantie denken we tot de nok gevulde schalen nooit op te krijgen, maar dat blijkt een misvatting. Alles gaat helemaal op. Super eten!

mijn! mijn! mijn!

Ook hier kan Mayke niks lekkers vinden….

 

Op de terugweg naar het hotel halen we nog een lekker broodje voor Mayke en dan zit onze dag in Ft Meyers er op.

4 mei, dag 9, Sanibel Island (deel 1)

Het is misschien niet het meest sfeervolle hotel, maar de bedden in de Hampton Inn zijn echt fantastisch. We hebben allemaal uitstekend geslapen, en worden dan ook goed uitgerust wakker. En als ik naar buiten kijk ziet de binnenplaats met het zwembad er toch wel heel ok uit.

Tegen half negen maken we gebruik van het ontbijt in het hotel (inbegrepen bij de prijs).

We lopen naar het aan de lobby grenzende restaurantgedeelte waar een buffet klaar staat. Het is allemaal vrij standaard, en net als het hotel, weinig kraak of smaak. Behalve de koffie, die is echt heel lekker. Je kunt kiezen uit vier soorten, en naast de gewone koffiemelk kun je ook een creamer nemen met hazelnootsmaak. Da’s een lekker strak bakkie!

 

We gaan vandaag naar Sanibel Island, een (schier)eilandje vlak bij Fort Myers. Ik zie buiten dat de lucht blauw is en de zon al goed op gang komt. Dat is een meevallertje aangezien voor vandaag bewolking en ‘showers’ waren voorspeld. Maar het blijkt afgelopen nacht al geregend te hebben, waarmee ook de benauwdheid uit de lucht verdwenen is. Het wordt een mooie dag.

 

Tegen elf uur pakken we de auto en rijden in een kwartiertje naar Sanibel Island. We rijden via de Causeway Blvd, die gedeeltelijk als brede brug over de San Carlos Bay loopt. Vlak voor de brug is een tolpoort waar we $ 6,- moeten betalen om Sanibel Island op te mogen. We hebben al eerder tol betaald, maar dat was kwartjeswerk dus zijn een beetje verbaasd over de 6 dollar (ik weet het, het gaat nergens over, maar toch). Toch wel blij dat ik voldoende dollarbiljetten bij me heb.

We rijden door en zien aan weerszijden van de brug smalle strandjes waar al her en der wat families hun auto hebben geparkeerd. We zien mensen zwemmen en vissen. Anderen zitten al lekker ontspannen in de schaduw van de palmbomen. Volgens mij hebben ze het wel naar hun zin.

 

Als we over de brug zijn en Sanibel Island zijn opgereden verandert de sfeer volkomen. We rijden Periwinkle Way op en zien links en rechts prachtige huizen staan aan een goed onderhouden brede laan. De maximum snelheid ligt op zo’n 45 km/uur, dus heel relaxed rijden. Ondanks dat het zondag is, is het bijzonder rustig, weinig toeristen en dagjesmensen. We cruisen rustig door en zien naast de huizen ook wat restaurants en winkels voorbij komen. Het is echter absoluut geen kermis. Men heeft het hier absoluut binnen de perken gehouden, met als motto ‘overdaad schaadt’.

 

Onderweg bedenken we dat we naar Bowmans Beach willen, een strand dat in de gidsjes wordt aanbevolen. Niet alleen omdat het een prachtig strand is, maar ook omdat je er heel goed schelpen kunt zoeken, een activiteit waar Sanibel Island bekend om staat.

We rijden in een slakkentempo die kant uit. De lanen worden breder, nog groener met palmbomen, en we komen aan bij Bowman Beach. We zijn gewaarschuwd dat het parkeren geld kost, iets wat onze reisgids het vermelden waard vond. Uiteindelijk blijken we per uur maar 2 dollar te moeten betalen. Scheveningen anyone?

 

Het strand is prachtig, en vooral heel, heel wit. Pijn aan de ogen wit. Vóór ons de pastelblauwe Golf van Mexico, achter ons de palmbomen. Waar is mijn Bounty?

En het valt ons weer op dat het niet druk is, geen enkel probleem om een lekker plekje te vinden. Ook opvallend is het volledig ontbreken van strandtenten, geen eten geen drinken. Helemaal niks, alleen puur hagelwit strand. En oh ja, schelpen, heel veel schelpen, het strand ligt er mee bezaaid.

 

We leggen onze badlakens neer. Er staat een licht verkoelend briesje en de zon schijnt ongenadig hard, dus tijd voor een frisse duik in het water. Daarvoor moet je nog een heel eind het water in lopen. Tot zeker 50 meter vanaf de kust komt het water niet boven borsthoogte.

Na het zwemmen gaan we ook maar ’s wat schelpjes zoeken. Tussen de kleine normale schelpen en scherven komen we inderdaad hele mooie tegen.

Het is hier goed toeven. En ik weet niet waar we het aan verdiend hebben, maar ineens horen we wat enthousiaste geluiden naast ons. We kijken en zien wat strandgasten in de zee wijzen. En ja hoor, dolfijnen! We zien de rugvinnen op een kleine 100 tot 150 meter uit de zee rijzen. We wisten dat er een kans was dat we ze zouden zien, maar er echt op rekenen doe je niet. Echt heel cool.

We kijken en wijzen elkaar steeds enthousiast als we weer een rugvin omhoog zien komen. Het lijken er een stuk of drie te zijn die heel relaxed de kust afzakken. En dan, tot groot enthousiasme van de strandgasten maakt één van de dolfijnen een sprong van zeker drie meter boven het wateroppervlakte. Voor ik het weet sta ik te juichen langs de kustlijn. Wat een fantastisch gezicht.

 

(…even tussendoor. Ik weet dat ik door alle superlatieven op dit blog langzamerhand als een blije hippie begin te te klinken, maar dat is dan maar zo. It’s all good dude J…)

 

Het blijft bij die éne sprong, ze zwemmen verder rustig weg langs de kustlijn. Tot een uur of twee blijven we op het strand, een beetje zwemmen, wat schelpen zoeken én vinden. Vervolgens is het tijd om wat te gaan lunchen. Na wat rondcruisen komen we uiteindelijk terecht in Sanibel Café in de Tahitian Gardens.

Een prima tentje met een heel aparte kaart. Jente neemt een pasta marinara, Mayke houdt het bij een waffle, maar Tanja en ik pakken allebei een lunch salad. Tanja neemt de ‘Chicken en Grape’, en ik neem de ‘Shrimp Salad’. Bij deze salades wordt ook een Muffin geserveerd met zoete jam. Dat klinkt merkwaardig, maar is ontzettend lekker. Goeie tent.

 

Na deze late lunch besluiten we nog een uurtje naar een ander strand te gaan, deze keer aan de oostkant van het eiland bij het Sanibel Lighthouse. Ook daar is het goed toeven, maar na een uurtje houden we het voor gezien. We pakken onze spullen en rijden via Causeway Blvd. terug naar het hotel. Aan de strandjes langs de brug is het nu wel wat drukker. Het lijken vooral grote families te zijn die de zondagmiddag samen aan het strand doorbrengen. Ik kan me een slechter leven voorstellen.

(meer volgt later…)

3 mei, dag 8, van Key Largo naar Ft. Myers Beach

 

We hebben er alweer drie nachten in Ocean Pointe Suites opzitten. Het is tijd om de Keys te verlaten en naar de Gulf Coast te gaan, Fort Myers Beach.

Na de prachtige dag in Theater of the Sea zijn we gisteravond terug gegaan naar ons appartement. We waren moe, dus we zijn niet meer naar een restaurant gegaan. Onderweg hebben we nog wat brood gekocht en hebben dit samen met de restjes van de dag ervoor opgegeten. We zijn daarna vrij vlot gaan slapen.

 

Vandaag is een beetje rare dag. We moeten namelijk een flink stuk rijden, een kleine 200 mijl waarvoor we zo’n 5 uur nodig denken te hebben. We hebben voor dit gedeelte van tevoren ook niet echt een plan gemaakt. Op zich vreemd, omdat onze route ons langs de Everglades brengt, het grootste natuurgebied van Florida. In eerste instantie had ik in de voorbereiding de Everglades wel meegenomen om te doen. Maar hoe langer ik over onze trip nadacht hoe meer ik er achter kwam dat we niet ‘alles’ in Florida konden doen. Dus hebben we uiteindelijk besloten de Everglades ‘over te slaan’. We gaan dus niet het gebied in voor een ritje met een ‘air boat’.

 

Toch, nu we zo dicht bij zijn, kriebelt het wel. We zien wel, we gaan gewoon rijden, en als we iets interessants zien kunnen we altijd nog besluiten om het te gaan doen.

 

De koffers zijn ingepakt en staan klaar om in de auto ingeladen te worden. Eigenlijk wel een mooi moment om de auto even snel op de foto te zetten. Mayke vindt dat ook wel een goed idee.

 

 

 

 

We laten de Keys achter ons. Het plan is om via de Tamiami Trail langs de Everglades richting de westkust te gaan. We slaan af op de ‘1’ naar Florida City, daar blijkt een stuk van de weg afgezet voor een fietswedstrijd. We zien er een paar langs komen, en ik kan het niet laten ze even toe te juichen. Dat wordt gewaardeerd. ‘Thanks man!” roepen ze terug. We kunnen weer snel doorrijden, het was maar een kort oponthoud. Dat geldt echter niet voor het tegemoet komend verkeer richting de Keys. Gedurende zeker tien kilometer zien we alleen maar auto’s aan de andere kant van de weg stil staan. Vandaag is geen goede dag om vanuit die richting naar de Keys te gaan.

We rijden vlotjes door. We willen vanaf de ‘1’ op de ‘997’ zien te komen. Vlak voor die afslag worden we heel even afgeleid als we een enorme Outlet zien. Zullen we? Jente wil wel, in eerste instantie zeg ik toe, maar bedenk me even later als ik de afslag naar de outlet niet kan vinden.

Vervolgens raken we even de weg kwijt, en besluiten we tot een korte pauze bij een Starbucks. Het meisje achter de toonbank blijkt een beetje Nederlands te spreken. We nemen allemaal een lekkere kop koffie. Ik besluit één van de mannen achter de toonbank te vragen hoe we op de ‘997’ moeten komen. Die blijkt letterlijk achter de Starbucks te starten. Mooi!

We gaan verder, het is niet de snelste route maar we krijgen weer aardig wat mee van de omgeving. We hebben het idee dat we in een wat armere omgeving zitten. Veel Latino’s, en ook de auto’s zijn een stuk minder blingbling.

Uiteindelijk komen we bij de ‘41’, ook wel bekend als de ‘Tamiami Trail’. Een lange weg langs de rand van de Everglades. Het is eerlijk gezegd in het begin niet heel boeiend. Het lijkt heel stiekem een beetje op Nederland. We besluiten dan ook definitief niet de Everglades in te gaan en door te rijden naar Fort Myers Beach. We komen onderweg langs een aantal indianenreservaten. Sommige zijn ingesteld op bezoekers en toeristen, een paar ook helemaal niet: ‘Keep Out!!’

 

We hebben lekkere muziek opstaan, ondermeer van Mayke d’r favoriete bandje: McFly (bij deze officieel benoemd tot Florida cd). Daarna vinden we een prima radiostation met veel ‘zomerse’ Amerikaanse west coast muziek. Daar zijn de Eagles weer met Peaceful  Easy Feelin’. Helemaal goed.

 

Opeens gilt Tanja naast me: ‘Ik zie er één. Een alligator!’. In eerste instantie missen Mayke, Jente en ik deze, maar geen nood, want om de 100 meter ligt er wel een alligator aan de oever van de riviertjes naast ons. Het zijn toch best wel indrukwekkende beesten. Goed, nou hoeven we helemaal de Everglades niet meer in, we hebben nu ook alligators gezienJ

 

We krijgen trek, en besluiten wat te gaan eten. En daar is ie dan, de Mac. Dat moeten we toch één keer in de States gedaan hebben. De dames gaan voor een happy meal, ik pak een chicken burger. Het blijft raar eten.

 

 

We rijden door, er gebeurt niet veel, totdat we langs een plek komen waar toch wel wat mensen enthousiast in het water staat te kijken. We besluiten ook even te gaan kijken. Cool! In het water drijven twee hele grote jongens. Ze komen heel dicht naar de kant. Bizar, gewoon langs de weg, alligators!

 

 

 

Vervolgens rijden we door naar Fort Myers Beach. Als we er tegen half vijf bijna zijn zien we opeens een Exit: Miromar Outlets, next exit. Tja, we hebben verder toch geen plannen, laten we maar eens kijken. Een uurtje moet kunnen…

 

Not!

 

Het is negen uur ’s avonds als we na ruim vier uur shoppen de outlet verlaten. . Onze eerste ‘Killer Shopping Spree’ is een feit.

 

Het is een grote outlet, nog gedeeltelijk in aanbouw, maar al wel 140 (!) winkels en merken die hun spullen met grote korting aanbieden. De eerste winkel die we zien is van Adidas. T-shirts variëren in prijs van 6 tot 15 dollar, en daar gaat vaak nog 25 tot 50%  korting van af. Tja, hoe kun je nee zeggen tegen Adidas shirts van 3 a 4 euro….

Mayke weet helemaal niet meer hoe ze het heeft. Zoveel winkels! Zoveel merken! Er is zoveel! En het kost zo weinig! Ze weet zich maar net te beheersen, maar het lukt haar de outlet te verlaten met slechts 3 t-shirts (2 van Adidas, 1 van Fossil), 1 jurkje van Billabong, een broek van Levi’s, en een vestje van Juicy Couture. Totale schade voor haar: $ 75,-, nog geen 45 euro! Dat is shoppen!

 

We rijden dan eindelijk naar het hotel, Hampton Inn in Fort Myers Beach. Tegen half tien komen we aan. We melden ons bij de receptie. Het meisje achter de balie kan het net opbrengen ons in te checken, totaal ongeïnteresseerd. We zitten op de begane grond in kamer 120, en dat is echt een tegenvallertje. Het is gewoon een krappe, saaie kamer. Natuurlijk zijn we verwend geraakt door onze vorige hotels, maar zelfs dan nog. Nou ja, het is ook eigenlijk niet meer dan een tussenstation naar Orlando.

 

We proberen onze koffers in de niet beschikbare ruimte te krijgen. We hebben honger en besluiten een restaurantje te zoeken. Een speurtocht op internet levert wat adresjes op bij de haven aan San Carlos Blvd. We besluiten erheen te rijden. Het is ongeveer 10 minuten van ons hotel vandaan.

Het is… anders. Het is wel heel erg toeristisch, een beetje plat, eigenlijk een soort Torremolinos. Ik moet even omschakelen na de gemoedelijke sfeer van de Keys. Na wat zoeken besluiten we wat te eten bij Pete’s Time Out, een totale hamburgertent. Alles plastic, maar het eten is o.k. Daarna terug naar het hotel, bedtijd.

 

Morgen gaan we maar eens kijken op Sanibel Island, schelpen zoeken….