Dag 12, 7 mei, Naar Ft Lauderdale via de Prime Outlets (deel 1)

 

Vandaag staat in het teken van één van de belangrijkste levensvragen: ‘To shop or not to shop’.

We hebben ons gisteren in Disney’s Magic Kingdom uitstekend vermaakt, maar tot mijn eigen verbazing hebben we nauwelijks geld uitgegeven aan souvenirs. Ik kan me de trips naar Disneyland Parijs nog voor de geest halen waar we wél met de nodige hoeveelheden plastic en polyester vandaan kwamen.

Het is goed dat we gisteren niet te veel hebben uitgegeven want vandaag vertrekken we naar Ft Lauderdale (vlak boven Miami), maar voordat we dat doen gaan we eerst nog ‘even’ langs bij de Prime Outlets bij ons om de hoek. Door tijdgebrek hebben we daar eergisteren niet meer de leukste winkels kunnen bezoeken dus dat moeten we nog even goedmaken.

 

We slagen erin om tien uur in de auto te zitten, uitgecheckt en wel, met alle koffers netjes achterin de auto. Het hotel is ons prima bevallen en we vinden het – alweer – jammer dat we niet langer blijven.

We hebben nog niet ontbeten, dus voordat we gaan shoppen zoeken we eerst een tentje om te ontbijten. We rijden vrijwel direct tegen een Denny’s aan. Die hebben we nog niet gehad, en buiten hangen grote billboards die ons een ‘real breakfast’ beloven, dus dat wordt ‘m.

We lopen naar binnen, het is aardig druk, maar bij het raam zien we een ‘booth’ die nog vrij is. We beginnen al die kant op te lopen als een serveerster ons vraagt of ze wat voor ons kan doen. Ik leg uit dat we graag daar bij het raam willen zitten. Ze antwoordt dat dat in orde komt maar vraagt wel heel even te wachten op een andere dame. Dat blijkt een mevrouw te zijn die verantwoordelijk is voor het toewijzen van de plaatsen aan de gasten. De eerste serveerster wil ons ook wel brengen, maar vertelt dat die andere dame dat dan weer misschien niet zo leuk vindt: ‘She might get mad’, zegt ze.

Ok, geen probleem, we wachten tot de-officiële-gasten-naar-hun-plaats-breng-mevrouw ons meeneemt naar het plekje bij het raam.

 

Vervolgens komt de eerste serveerster weer. Ze blijkt Viviane te heten en zal ons ontbijt gaan verzorgen. Ook Viviane blijkt – het wordt bijna vervelend – buitengewoon vriendelijk te zijn. Ze overhandigt ons de menu’s. Denny’s heeft een grappig ontbijtsysteem, de ‘Grand Slam’. Je stelt daarbij tegen een vaste prijs je eigen ontbijt samen uit vier onderdelen uit een rijtje van tien.

Dat blijkt ons bijzonder goed te bevallen. Gebakken of roerei, worstjes, bacon, waffles, het ziet er allemaal goed uit. En ook hier weer het briljante refill systeem.

 

 

(oh my god, they killed Denny’s!!!!!)

 

 

 

Denny’s is o.k. Viviane zorgt goed voor ons en komt aan het eind nog even een praatje maken. Ze komt een heel klein beetje hyper over en vertelt dat het vanochtend in haar sectie waanzinnig druk is, dat ze net een grote zeer veeleisende groep heeft gehad en daarom zo blij is als ze af en toen een tafel heeft waar wat meer relaxte gasten zitten. Ze blijkt het over ons te hebben. Ze heeft gelijk, we zijn relaxt. Nog wel J

 

Na het ontbijt rijden we dan naar de Prime International Outlets. Deze outlets bevallen ons zo ontzettend veel beter dan de Premium Outlets waar we eergisteren tijd hebben verspild. Niet alleen zijn er betere shops, het complex is ook mooier, en heel belangrijk, het is absoluut niet druk.

 

(Tanja loves the Prime Outlets…)

 

(we proberen ons een weg te banen door de massa’s winkelende mensen)

 

 

 

 

Hoe we er toch bijkomen dat we dit weer in een uurtje kunnen doen is mij echt een raadselJ. Het is way too much, en allemaal even cool en het kost (bijna) niks. Ik koop Vans voor het belachelijke bedrag van $ 19,-, omgerekend € 14,-. Schoenen waarvoor je in Nederland zomaar € 50,- voor betaalt. We gaan langs bij Converse, waar ik zelf ook eindelijk een mooi paar koop voor $ 35,-. Maar dat is niets vergeleken bij wat de dames bij Wet Seal gaan doen. Bijna een uur lang zoeken ze, passen ze, verzamelen ze, stapelen ze. Het klinkt genant, maar ze lopen de winkel uit met in totaal bijna twintig kledingstukken, voor …. nog geen 80 euro. De dame achter de kassa is weer net zo blij en enthousiast als wij, en bespaart ons nog wat extra geld door slim rekenwerk en een ‘store card’. It’s all about service, people!

Jente en Mayke kopen allebei ook nog een paar coole DC schoenen, en daarmee is het einde van onze tweede ‘killer shopping spree’ in zicht. Of toch niet helemaal. Nee, want pappie heeft een geheime hobby. Ik heb een merkwaardige fascinatie voor actiefiguurtjes. Er is ongetwijfeld een Freudiaanse verklaring voor maar ik heb tot een paar jaar terug honderden actiefiguurtjes gehad. Toen de ‘hobby’ uit de hand liep heb ik een groot deel weer verkocht maar die krengen blijven een vreemde aantrekkingskracht op me uitoefenen. Vooral Star Wars, maar ook Spider-Man, Batman, noem maar op. Dus terwijl de meisjes buiten even bijkomen loop ik nog even de Disney outlet store binnen om mijn ‘fix’ aan Spider-Man, Star Wars en Pirates of the Carribean figuurtjes te scoren.

 

 

We hebben veel gekocht, heel veel. Dit gaat nooit in onze koffers passen voor de terugreis, maar dat zoeken we later wel uit. Het is bijna drie uur ’s middags. We gaan rijden. We laten de outlets achter ons en gaan op weg naar Ft Lauderdale, een rit van een dikke vier uur.

Ik moet nog wel even tanken. Tanken in de V.S. is niet heel ingewikkeld, maar je moet even weten hoe het werkt. De meeste stations hebben een eigen afreken- en tanksysteem en bij het station waar ik nu ben kom ik er niet helemaal uit. Ik loop naar binnen en vraag de man achter de kassa om me voor 40 dollar benzine te geven. Met een zwaar oost-europees accent staat hij me te woord en vertelt me dat de tank klaar staat en dat ik kan gaan pompen. Het lukt me echter niet om de pomp aan de praat te krijgen. Ik loop weer naar binnen en hij legt me uit dat ik nog een schakelaartje moet overhalen voor het juiste type benzine. Hij vraagt hoelang we al in Florida zijn. Elf dagen. ‘Do you haav koed taim?’. Ja, we hebben het heel goed. ‘You laik wezzer?’ Ik grijns alleen maar bevestigend. Vervolgens vraag ik hem hoe lang hij al in Florida is en waar hij vandaan komt. ‘Seven yeerz, from Poland’. Ik vraag hem of hij ooit nog van plan is terug te gaan naar Polen. Zijn antwoord is simpel: ‘Njever!’

 

 

We verlaten Orlando en pakken de Florida Turnpike voor onze lange rit. De meisjes achterin hangen er bij, Jente valt zelfs binnen tien minuten in slaap. De Turnpike is lang, en vrij saai. Ik heb de neiging om het gas flink in te trappen en even wat snelheid te maken, maar regelmatig zie ik een politieauto met zwaailichten langs de kant achter iemand die ongetwijfeld gepakt is op ‘speeding’, dus ik hou me in.

 

 

De Turnpike is een tolweg. Bij het oprijden krijg je een bonnetje mee en aan het eind volgt de afrekening bij een tolpoortje. Als we na drie uur rijden het einde van de Turnpike naderen rij ik naar een vrij tolpoortje. Ik moet even wachten want de bemanning is net aan het wisselen. Zodra de nieuwe man is gaan zitten geef ik hem mijn bonnetje. Op de onvermijdelijke vraag waar we vandaan kom, antwoord ik ‘Holland’. De man wordt enthousiast, hij is zelf begin jaren negentig als militair in Duitsland gelegerd geweest en natuurlijk regelmatig op bezoek geweest in Nederland. ‘I have an uncle in Hoezen’, vertelt hij vrolijk. Het blijkt over Huizen te gaan. Hij vertelt me dat ik 13 dollar moet betalen voor de tol. Ik geef hem mijn credit card, maar dat gaat niet, ‘cash only’.  

Ai, probleem, want ik heb nog maar 10 dollar cash. Vreemd dat je alles in Amerika met een credit card kunt/moet doen, maar dat ze bij de tolpoortjes alleen cash (of een speciale tolkaart) accepteren. Hij maakt zich niet druk, vindt het zelfs wel vermakelijk, schrijft een bonnetje uit en vertelt me dat ik, zodra we in het hotel zijn het geld maar moeten opsturen.

 

 

We rijden door en komen langzamerhand in de buurt van Miami en Ft Lauderdale. De drukte op de weg neemt toe, maar ons navigatiesysteem leidt ons feilloos langs alle ingewikkelde op- en afritten. Om zeven uur komen we aan bij ons laatste veblijf: Lago Mar Resorts in Ft Lauderdale.

 

We lopen de lobby in, en om wat we zien kunnen we alleen maar lachen…… (later meer)