Zaterdagochtend 10 mei 8 uur. Ik zit beneden in de lounge van Lago Mar en werk ons blog bij. Tanja en de meisjes slapen nog. Dit is onze laatste dag. Vanmiddag om vijf uur vliegen we terug naar Nederland. Het weer is prachtig, strakblauw, buiten in het zwembad zijn de eerste kinderen al actief.
Als ik om negen uur naar boven loop is alles nog in diepe rust, maar om elf uur moeten we er uit zijn dus ik maak iedereen wakker. We hebben gisteren onze koffers al grotendeels ingepakt dus denken tijd genoeg te hebben. Dat is ook wel zo, maar ‘the devil is in the details’. Om de laatste spullen in de koffer te krijgen is nog aardig wat duw- en trekwerk nodig vooral als je er op het laatste moment achterkomt dat er in de auto nog een grote tas met laarzen van Mayke staat.
Uiteindelijk komt het toch goed, wel zijn de tassen van Tanja en mij topzwaar, over de twintig kilo. De tassen van Mayke en Jente zijn een stuk lichter dus dat compenseert weer. We eten de laatste restjes brood, drinken de laatste restjes sap en dan is het zover, we checken uit. Ik maak nog wat laatste foto’s van ons hotel.
Nadat we de koffers naar de auto hebben gebracht lopen we nog één keer naar het prachtige strand. We zitten met zijn vieren op een rijtje in de schaduw van een palmboom. Ik vraag een man in een stoeltje wat verder of hij nog een foto van ons wil maken.
Het is over, we gaan rijden. Ik moet trouwens nog steeds de ‘boete’ voldoen voor het niet betalen van het tolgeld op de Turnpike. Dat gaat via een Money Order die je overal schijnt te kunnen kopen. Ik koop ‘m uiteindelijk bij Winn-Dixie. De money order kan alleen cash betaald worden!! Ik moet 14,30 betalen. Ik heb nog 15 dollar op zak, dus dat gaat maar weer net goed.
We gaan op weg naar het vliegveld. Via de ring rondom Miami komen we bij Alamo terecht om de auto af te leveren.
Het is bloedheet. Jente voelt zich niet helemaal lekker. De auto wordt zonder problemen afgeleverd. Er zijn meer (Nederlandse) families die vervolgens met het transitbusje naar Miami Airport moeten. We sluiten achteraan in de rij. Omdat we ruim op tijd zijn maken we ons niet druk.
De chauffeur van het transitbusje wel. Voortdurend zijn hoofd schuddend en mopperend pleurt hij als een woedende eend de koffers in zijn busje.
Na een ritje van tien minuten zijn we bij de vertrekhal van American Airlines. De chauffeur plempt alle koffers op de stoep en gaat voor me staan wachtend op zijn fooi. Ik heb echter net mijn laatste cash uitgegeven aan een money order dus ik moet hem helaas teleurstellen. Zijn gezicht trekt strak, hij kijkt me een halve seconde aan en probeert me vervolgens met een laserstraal uit zijn ogen te doden. Laserstraal doet het niet, dus rest hem niets anders dan in zijn bus te stappen en weg te rijden. Ik zwaai hem nog even na.
We zijn op het vliegveld, zo’n drieënhalf uur voor vertrek dus zeeën van tijd. We lopen naar binnen op zoek naar de incheckbalie voor onze vlucht van Miami naar Londen van kwart over vijf. Ik schiet een medewerker aan, zeg ‘london?’, en hij verwijst me naar de balies wat verder aan de rechterkant. Rustig lopen we die kant op. Tot mijn grote opluchting zie ik een hele korte rij staan. Dat wordt een vluggertje. We sluiten aan in de rij. Achter ons staat een Duitse familie, waarvan de man ontzettend op een jonge Paul McCartney lijkt. Ze hebben een dochtertje van een jaar of drie die ook ons prima weet te vermaken. Het is een korte rij, maar het gaat allemaal wel heeeeeel erg langzaam.
In eerste instantie doet het ons niks, vast Amerikaanse bureaucratie en we hebben echt tijd genoeg, maar als het paar voor ons na 10 minuten nog aan de balie staat draai ik me maar eens om en maak een opmerking naar de Duitser dat het vandaag wel heel lang duurt. Hij antwoordt: ‘Zat’s propaply becauz of ze cancelation’.
Pardon? Welke annulering?
Het is volkomen langs ons heen gegaan, maar onze vlucht blijkt geannuleerd te zijn. Geen vlucht om kwart over vijf naar Londen. Tanja en ik kijken elkaar aan. Omdat we geen idee hebben wat we nu kunnen verwachten kunnen we ook niet echt reageren. We kunnen maar één ding doen: ‘wait and see’.
De man achter de balie is ondanks de stress vriendelijk. Ook wij besluiten vriendelijk te blijven, we zijn zelfs in staat de humor er wel van in te zien. De man gaat voor ons aan de slag. De komende vijf minuten werkt hij op zijn computer, staart intens naar zijn scherm en zegt niets meer. Dan vertelt hij ons dat we naar New York gaan, daar moeten overnachten en pas de volgende dag naar Londen kunnen.
Heel even ben ik in de verleiding. New York? Leuk. Maar dan dringt tot me door dat we daar nergens tijd voor hebben en zeg ‘m dan ook dat het voor ons geen optie is. We willen naar Londen en wel zo snel mogelijk. Weer gaat ie aan de slag in 5 minuten volkomen stilte. Dan opeens begint ie als een razende tickets uit te printen. Hij zegt nog steeds niets. Een eerste setje passen rolt de printer uit, gevolgd door een tweede setje. Hij gooit ze op de balie en begint in sneltreinvaart te praten. Om vier uur is er een vlucht naar Chicago, met daar een aansluiting naar Londen. Het is nu echter kwart over drie, dus als we die vlucht nog willen halen moeten we opschieten. Mooi! Maar we moeten naar Amsterdam. Hoe doen we dat dan? Dat was hem even ontschoten maar weer gaan zijn vingers als een razende over het keyboard. Na 3 minuten knallen weer 4 tickets uit de printer. Hij heeft vluchten van Londen naar Amsterdam voor ons, wel op een heel ongunstige tijd, maar we gaan thuis komen. Maar nu moeten we rennen. Hurry, hurry!
We gooien de bagage af en zetten een sprint in naar de Gate. Om half vier gaat de gate dicht. Om vijf voor half vier komen we aan! Ik laat de boardingpassen zien en dan vertelt de dame me dat er nog geen toegewezen plaatsen op staan en dat ik die eerst nog aan de balie tien meter verder moet regelen.
Ik heb nog vijf minuten. Ik loop naar de balie, er staan 4 mensen voor me. Het zweet breekt me uit, de tijd tikt weg. Om drie voor half ben ik aan de beurt. Ik vraag haar of ze alsjeblieft op wil schieten. Ik krijg een ijskoude blik terug en weet dat ik maar één ding kan doen. Niets. Niets zeggen, niets doen, geen enkele verkeerde indruk wekken, gewoon wachten. Met uiterste precisie bekijkt ze de tickets, voorkant én achterkant, haalt ze vervolgens tergend langzaam door de elektronische lezer en daar zijn ze: onze boardingpasses. Ik neem ze aan en rèèèèèèn naar de gate. Om precies half vier gaan we aan boord.
De vlucht naar Chicago blijkt bijna drie uur te duren. We zitten verspreid door het toestel, maar hoe dan ook, we zijn onderweg. Op Chicago blijkt ons volgende vliegtuig slechts 4 gates verderop te zijn, dus die halen we makkelijk.
Ik laat onze tickets zien, en weer klopt er iets niet. Ik moet weer achter in een rij aansluiten voor één of ander stempeltje of anders gekleurde nietjes ofzo. Ook krijgen we nieuwe tickets mee voor onze vlucht van Londen naar Amsterdam met British Airways. Wel vertelt ze ons dat we die in Londen nog even moeten laten ‘bevestigen’. Doen we.
Om half negen vertrekt onze Boeing 777 naar Londen. We zitten helemaal achterin met ons vieren naast elkaar én we hebben onze eigen tvschermpjes, dat is dan wel weer cool. De vlucht verloopt verder wel ok. Ik slaag er in te slapen, Jente ook, maar Mayke en Tanja niet, en vooral Tanja heeft daar daarna veel last van.
Om tien uur lokale tijd komen we aan in Londen. Daar moeten we opnieuw inchecken dus eerst weer de bagage ophalen. Aangezien we pas om zes uur ’s middags naar Amsterdam vliegen overwegen we heel even naar Londen city te gaan en daar nog een half dagje door te brengen. We zijn door de reis echter zo vermoeid dat het bij een vaag plan blijft. Bovendien gaat het mis met de bagage.
Bij de band aangekomen blijkt uiteindelijk dat de koffer van Mayke er niet is. Ik meld me bij de ‘vermiste bagage’ balie en vul de noodzakelijke formulieren in. Het meisje vertelt me dat er zodadelijk nog een vlucht uit Chicago komt en dat er een reële kans is dat ie daarbij zit. Ik besluit nog een uur te wachten, maar helaas geen koffer van Mayke.
We gaan dan maar naar Terminal 5 voor onze vlucht naar Amsterdam. We zijn te vroeg om in te checken, dus we pakken nog maar een lunchje. Tanja pakt nog een uurtje slaap en dan gaan we naar de incheckbalie.
Ja hoor, er is iets mis met onze tickets. We hebben dan wel instapkaarten maar het feitelijke ticket ontbreekt. Ik voel de bloeddruk toenemen, en in mijn hoofd voer ik mijn eigen kleine Irak oorlogje. Ik doe mijn ui-ter-ste best om kalm te blijven. Dat. Lukt. Maar. Net.
Na tien minuten intensief getik op het keyboard komt het toch goed. We zijn bevestigd, onze tickets rollen uit de machine. We gaan echt naar huis.
Na een rustige vlucht naar Amsterdam pakken we trein en taxi naar huis in Leiden. Om tien uur komen we thuis. We doen onmiddellijk alle ramen open. Het is warm. Van onze drie katten hebben we er al twee gespot. De derde komt vast nog wel.
We doen de tuindeuren open en lopen een ontplofte tuin in. ‘Little Florida’.
We zijn weer thuis J
‘The End’