2 mei, deel 2, zwemmen met Twister en Sherman

Na het goede nieuws dat we toch kunnen gaan zwemmen met de dolfijnen pakken we de auto om te gaan ontbijten. We rijden een minuut of tien en komen dan aan bij The Green Turtle Inn. We lopen naar binnen en het ziet er allemaal fris en goed uit. Het voelt ook fris want de airco staat nogal hoog. We pakken een tafeltje achter in. Zodra we zitten merk ik pas echt hoe opgelucht ik ben.

We krijgen een menukaart en het ziet er allemaal weer goed uit. Tanja en Mayke gaan voor een standaardontbijt met ‘scrambled eggs’, Jente gaat op stand met het zalm ontbijt en ik kan wederom de verleiding van de Eggs Benedict niet weerstaan. We worden bediend door een zeer vriendelijke wat oudere mevrouw. Ze wijst ons ook nog even op een liefdadigheids evenement van de lokale kerk vandaag. Als we vanmiddag terugkomen met ingepakt/ingeblikt eten en dat inleveren kunnen we hier een ‘free hotdog’ krijgen. We zullen er over nadenken.

 

In de haast om vanochtend weg te komen heb ik geen tijd gehad om mijn tanden te poetsen, en gekoppeld aan de stress van zojuist heb ik een niet helemaal prettig gevoel in mijn mond. Mayke en Tanja zijn net naar de wc geweest, en vertellen me dat daar mondwater staat. Hmmm, dat gaan we dan maar eens proberen.

Dat is eens maar nooit weer. Het heeft ongetwijfeld een positief effect op mijn adem, maar het is alsof er een nucleaire lading pepermunt in je mond ontploft. Ik heb het gevoel dat als ik uitadem ik de hele tent in een wolk van pepermunt leg.

 

Het ontbijt is prima, heerlijke koffie, goed, vers eten en een prettige sfeer. Aan te bevelen.

 

 

 

 

 

Na het ontbijt besluiten we toch nog even naar ons appartement terug te gaan. Tanja wil een wat comfortabeler badpak aan. Geen probleem, we hebben de tijd.

En dan is het zover, we gaan naar Theater of the Seas.

De entree ziet er indrukwekkend uit.

 

Niet alleen een kunstmatige waterval, maar ook grote sculpturen van allerlei zeedieren.

Binnen is echter een ander verhaal. Het is eigenlijk een vrij klein en kleinschalig park. Het doet bijna knus en kneuterig aan. Er is een doorlopend programma van shows en ‘guided tours’, die allemaal op elkaar aansluiten. Ons tijdschema staat ons toe alle programmaonderdelen te volgen.

We beginnen met de ‘guided nature trail’, en worden langs een aantal vijvers geleid met een flink aantal prachtige vissen en gigantische schildpadden.

 

Hé, die vissen kennen we, hebben we gisteren ‘live’ tijdens onze snorkeltrip gezien. Zo komen we ook bij een bassin met, ja hoor…. Een hele troep zusterhaaien. Er liggen er vast wel 25 op de bodem, en het gekke is dat ze er hier een stuk gevaarlijker uit zien dan in de open oceaan. Toch is het wel extreem cool dat we een van deze jongens in het echt gezien hebben.

 

Het volgende onderdeel is de papagaaienshow. Prachtige vogels die een ongelooflijke teringherrie produceren. Ik herinner me dat mijn opa een papagaai had, was ik als klein kind altijd wat bang voor. Het blijken hele slimme  beestjes te zijn. We krijgen gedemonstreerd dat ze niet alleen kunnen tellen, maar zelfs eenvoudige sommen kunnen oplossen. Ze gaan heel relaxed met de dieren om, Tanja krijgt zelfs even een papagaai op haar arm.

 

 

Hierna is het tijd voor de dolfijnenshow. We worden naar het ‘Stadium’ gedirigeerd. We gaan op de bankjes zitten en daar zijn ze. Twee dolfijnen. Als raketten schieten ze door het water. De instructrice vertelt dat ze Sherman en Twister heten. Daarna krijgen we eerst een paar minuten voorlichting over dolfijnen en hun natuurlijke omgeving en hoe we kunnen helpen die in stand te houden.

Dan is het tijd voor een paar spectaculaire trucs en sprongen van de dolfijnen. We verheugen ons nu nog meer op onze zwemsessie later vandaag.

 

We gaan hierna naar het zeeleeuwenverblijf waar we wederom een korte show krijgen van één van de zeeleeuwen. Het gaat allemaal behoorlijk ontspannen en zonder al te veel dwang. Vooral kleine kinderen in het publiek vinden de zeeleeuw een succes. Het is ook gewoon een grappig beest.

Tot slot gaan we met de ‘bottomless boat’ een minuut of tien het water op. De boot heeft inderdaad geen bodem in het midden, maar een open ruimte waarin plotseling één van de dolfijnen opduikt. Je kunt ‘m bijna aanraken.

 

De shows zijn hiermee ten einde. Ook als je niet gaat zwemmen met dolfijnen is een bezoekje aan Theater of the Seas hiermee best de moeite waard. Het is absoluut niet druk, je kunt alles goed zien. En alweer, een ontspannen sfeer.

 

Het is kwart voor drie, nog een dik uur vóór onze zwemsessie. We lopen even naar het strandje dat bij het complex hoort. In het water daar blijken ook veel grote vissen te zwemmen. Je kunt voor een dollar een duikbril huren. Jente en ik maken daar natuurlijk gebruik van. We gaan het, toch wel frisse water in. Dan pas blijkt ook hoeveel mazzel we gisteren hebben gehad met het glasheldere zicht in het John Pennekamp Reef. Want hier zie je onderwater eigenlijk bijna niks. Het water is troebel en donker, ik zie af en toe een schaduw voorbijschieten maar het stelt niet echt veel voor.

 

Dan is het bijna vier uur en lopen we naar de verzamelplek voor onze zwemsessie.

 

 

In totaal komen daar zo’n 20, 25 bezoekers bij elkaar. We worden welkom geheten door Christy, die alle namen afroept om te kijken of iedereen er is (!). JA, we zijn er. Nu wel! We zitten hier! Hiero! 🙂

 

Vervolgens krijgen we zwemvliezen en duikbrillen (voor wie dat wil).

Christy doet opnieuw een verhaaltje over dolfijnen en wat we wel en niet mogen doen. De regels zijn simpel. Altijd naar de instructrice luisteren, de dolfijnen vertrouwen en geen gekke dingen doen.

Dan worden we opgedeeld in kleine groepjes van maximaal zes mensen. Wij worden gekoppeld aan een engelse vrouw, Kay. Zij is hier met haar vriend/partner die in een rolstoel zit en als toeschouwer meegaat.

Het is zover, we volgen onze instructrice. In principe is er per groepje een bad/bassin beschikbaar waar ze met twee dolfijnen een sessie hebben. Wij hebben weer geluk, want in plaats van in één van de wat kleinere bassins mogen wij naar het grotere  ‘Stadium’, waar we ook eerder de dolfijnenshow gezien hebben.

Daar aangekomen krijgen we nog één keer de regels te horen. Het is duidelijk dat het welzijn van de dieren hier voorop staat. Zo wordt ons verteld dat het kan voorkomen dat de dolfijnen er misschien geen zin in hebben. Dan hoeven ze ook niet. Als dat gebeurt worden we op een andere manier gecompenseerd.

Niet alleen zitten we in het ‘Stadium’, we krijgen ook de twee dolfijnen uit de show: Twister en Sherman. Cool!

 

En dan, eindelijk, gaan we het water in. Het is werkelijk fantastisch. We mogen om de beurt een aantal acties met de dolfijnen doen. Zo wordt Jente als een raket door het water gestuurd als één van de dolfijnen de punt van zijn bek op haar voetzolen zet en haar snoeihard door het water stuurt.

 

Mayke en Tanja doen de ‘belly swim’. De dolfijn komt dan op zijn rug voor je liggen, je pakt vervolgens de vinnen vast en laat je door de dolfijn mee door het water nemen. Ze komen als baby’s in je armen liggen, je krijgt een ‘kus’ van ze, je krijgt een omhelzing en je wordt als een speer door ze voortgetrokken door het water.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het is een geweldige ervaring. Ze voelen zacht aan. Binnen drie seconden ben je totaal op je gemak en wil je nooit meer het water uit.

De sessie vliegt voorbij en na een minuut of veertig is het alweer gedaan. We vonden het allemaal een totale kick-ass ervaring. Jammer dat het voorbij is, maar deze houden we nog wel even in ons koppie.

 

Ik heb de vriend van Kay gevraagd ook van ons foto’s te nemen met ons fototoestel, en dat heeft ie ook gedaan, alleen was opeens de batterij van onze camera leeg. Maar niet getreurd, hij heeft met zijn videocamera ook van ons opnames gemaakt en belooft ze ons, zodra hij terug is in Engeland, toe te sturen.

 

Ook mensen van het park zelf hebben foto- en video-opnames gemaakt en vertellen ons dat we die over een minuut of tien kunnen zien – en eventueel kopen. Zuunige Hollander die ik toch ben, voel ik de bui al hangen, dat gaat kosten. We gaan toch even kijken, en ja hoor, de foto’s en de video-opnames zijn gewoon te goed en te leuk om te weerstaan. Weet je, eigenlijk heb ik door het akkefietje van vandaag toch een soort van heel veel geld uitgespaard. Die redenering klopt natuurlijk van geen kanten, maar ik gebruik ‘m toch maar om alle foto’s en de video-opnamen op twee dvd’s te laten branden.

 

We praten buiten nog even na met Kay en haar vriend, en zijn het erover eens dat dit een prachtige ervaring was. Wij weten zeker dat dit niet de laatste keer was dat we dit hebben gedaan.

2 mei, dag 7, D-Day, Theater of the Sea – of toch niet?

Ook vandaag ben ik weer rond een uur of zeven wakker. Ik kijk uit het raam, het is al licht, maar wel behoorlijk bewolkt. Dat is niet zo erg, want zoals gezegd heeft de zon ons gisteren behoorlijk gekleurd, dus een dagje minder mag wel. Ik rommel een beetje in het rond, schrijf een stuk voor ons blog en kijk wat tv.

Vandaag moet misschien wel het hoogtepunt van onze vakantie worden. D-Day, Dolphin Day.

We hebben kaartjes geboekt voor Theater of the Sea om te gaan zwemmen met dolfijnen. Toen ik vrouw en kinderen een paar maanden terug vertelde dat we dit misschien wel gingen doen was het huis te klein, zo enthousiast waren ze. En ik heb er ook ontzettend veel zin in. Zwemmen met dolfijnen, hoe vaak krijg je zo’n kans?

 

De website ziet er goed en veelbelovend uit. Er zijn elke dag drie dolfijnsessies in het park, 10 uur ‘s ochtends, half 1, en 4 uur ’s middags. Ik heb een week of 4 geleden vanuit Nederland gereserveerd en voor de sessie van half 1 gekozen. Het park ligt hier een kwartiertje rijden vandaan, dus we hebben niet heel veel haast.

Rond half 9 hoor ik wat gerommel en beginnen mensen op te staan. Ik ga maar eens wat spullen bij elkaar zoeken, en pak ook de map waar ons reserveringsformulier voor Theater of the Sea in zit. Ik blader door en kom bij het formulier en loop de gegevens nog even door. Ja hoor, een reservering voor vier personen Dolphin Swim, 12:30 p.m., Thursday, May 1st.

 

Thursday, May 1st…..??

 

Mijn hoofd begint te draaien. Ik voel een baksteen van mijn hersenen naar mijn tenen donderen. Thursday, May 1st? Maar het is vandaag Friday, May 2nd! Ik kijk nog eens goed, maar de letters veranderen niet. De reservering is voor gisteren! Ik blijf een paar seconden sprakeloos zitten, en dan dringt het door. Ik heb een kolossale blunder gemaakt en data door elkaar gehaald. We zouden éérst naar Theater of the Sea gaan, en dán pas naar John Pennekamp Reef.

Dit kan niet waar zijn. Verbijsterd sta ik op en loop naar Tanja en vertel haar dat we een probleem hebben. Ook zij is natuurlijk totaal verbaasd, maar reageert gelukkig ontspannen. We kijken nog een keer het formulier na, maar het staat er echt. We hebben ons een dag vergist. De reservering was echt voor gisteren.

Dat was het dan. Geen zwemmen met dolfijnen voor ons. Toen ik een paar weken terug belde, had ik al moeite om überhaupt nog een plekje te krijgen. De dame aan de lijn was ook glashelder. Maximaal vier dagen van tevoren annuleren. Als je niet komt opdagen, pech, geld weg. Dit is ook absoluut niet de goedkoopste activiteit die we gepland hadden, maar het ergste vind ik het nog voor de meisjes. Hoe ga ik ze dit uitleggen? Ze blijken al wakker te zijn en eigenlijk al meegekregen te hebben wat er aan de hand is, en ook zij reageren ontspannen. Ze vinden het net zo vervelend voor mij als ik voor hun. Maar we hebben allemaal natuurlijk flink de balen.

Daar staan we in de kamer. Wat nu? Weet je wat, ik ga gewoon bellen, ga uitleggen wat er gebeurd is, en misschien, wie weet krijg ik op zijn minst nog wat van mijn geld terug. Ik bel Theater of the Sea en krijg een bandje: Ze zijn pas om tien uur bereikbaar. Het is nu 10 voor half 10. Aaargh.

Dan pakken we het maar helemaal drastisch aan, we rijden er gewoon heen, en zien wel wat er van komt. Misschien kan ik omboeken, misschien is er morgen nog plek, misschien…. Het kan me niet schelen als ik opnieuw de kaartjes moet kopen. We pakken razendsnel spullen bij elkaar en stappen in de auto.

De rit er naar toe vindt plaats in volkomen onwezenlijke stilte. Niemand zegt wat. Het blijft maar door mijn hoofd malen: ‘Waarom heb ik niet eerder gekeken, waarom heb ik niet beter opgelet?’

Na twintig minuten rijden komen we bij het park. Ik parkeer de auto en loop naar binnen naar de ticket counter. Voor mij staan maar een paar mensen, maar ze komen overduidelijk voor de Dolphin Swim, dus de registratie kost tijd. Achter de balie staan een jong meisje en een wat oudere man. Bij wie heb ik de meeste kans om het beste er uit te halen? Ik heb geen keus, en na een kleine vijf minuten kom ik bij de man aan de balie. Ik stel me voor en vertel ‘m dat ik een ‘horrible mistake’ heb gemaakt. Hij vraagt wat er aan de hand is, en ik leg uit dat ik een reservering heb, maar dat ie voor gisteren was. Dat trekt ook de aandacht van het meisje, ze kijkt de man aan en zegt zachtjes: ‘oh, are those the people that didn’t show up yesterday?’.

De man zegt niks, kijkt het formulier door, loopt vervolgens naar achter en zegt vervolgens de beste woorden die ik die ochtend tot dan toe gehoord heb: ‘Well, let me see what we can do here’.

Hij komt na een paar seconden terug, kijkt me aan en zegt met een grote grijns: ‘You guys are in luck, we hebben vandaag nog wel een plekje voor jullie’.

Echt waar? ‘Sure!  No problem’.

Alsof er een Coca-Cola truck met aanhanger van mijn schouders valt. Ik bedank hem en verontschuldig me opnieuw voor de stomme fout die ik gemaakt heb. Hij kijkt me weer lachend aan en zegt: ‘You’re in the Keys, it happens’.

We kunnen  zelfs kiezen of we om 4 uur vanmiddag willen, of nu al direct om 10 uur. De meisjes willen direct, maar ik sta nog helemaal strak van de adrenaline, bovendien hebben we nog niet ontbeten. We komen tot de conclusie dat 4 uur vanmiddag voor ons prima is. Prima, hij noteert onze gegevens en vertelt ons waar we ons vanmiddag moeten melden. Na de inschrijving bedank ik hem nog een keer. Ik vind het echt super. We hoeven niets bij te betalen, ook geen enkel negatief woord. Het wordt gewoon allemaal zonder probleem geregeld. We zijn ontzettend blij. Het meisje achter de balie is bijna net zo blij als wij.

We leggen de man achter de balie uit dat we dan later vandaag terug komen, omdat we eerst nog ergens willen ontbijten. Hij vraagt of we al weten waar we dat gaan doen. Nee, geen idee, nog helemaal niet over nagedacht. Hij weet wel een plekje voor ons. Een kleine 3 mijl naar het zuiden is een vestiging van The Green Turtle’s, hij ontbijt daar zelf ook altijd. Leuke tent, goed eten. Dat gaan we doen. We bedanken hem nogmaals uitvoerig en lopen vervolgens terug naar de auto. Buiten op de parkeerplaats is de opluchting van ieders gezicht af te lezen. We kunnen weer lachen.

Today is D-Day: We gaan vanmiddag echt zwemmen met dolfijnen. Maar nu eerst, ontbijt!

1 mei, dag 6, John Pennekamp Reef

(1 mei! Mam/Oma, gefeliciteerd met je 65ste verjaardag!)

 

Rond half zeven word ik, na  goed en rustig geslapen te hebben, wakker. In de keuken maak ik een grote pot koffie. Ik kijk uit het raam en zie dat het half bewolkt is. Veel belangrijker is hoe hard het waait. Er stond gisteren een stevige bries en de voorspellingen zijn dat het nog wel een paar dagen behoorlijk blijft waaien. Dat hangt samen met een grote storm die door het midden van de V.S. raast. De storm zelf zal ons niet bereiken, maar de uitlopers dus wel.

Ik besef me opeens dat dit ongeveer het tijdstip is dat de zon opkomt, en besluit direct naar het strandje te gaan om te zien of ik de zonsopkomst nog kan meepikken. Aan het strand is een lange steiger gebouwd die een meter of zestig de zee inloopt, met aan het uiteinde een kleine uitkijkpost. Daar aangekomen word ik inderdaad getrakteerd op een prachtig uitzicht. De zon is net boven de horizon verschenen. Omringd door wolkenflarden levert het een heel mooi plaatje op.

 

Aan het strand voel ik ook dat we echt te maken hebben met een stevige wind. Dat zit me niet helemaal lekker omdat we vandaag gaan snorkelen bij John Pennekamp Reef, en ik weet dat ze trips niet door laten gaan als het te hard waait. Ik kan er nu toch niets aan doen en besluit nog even van de zonsopgang te genieten. Er is verder helemaal niemand. Het is mooi.

 

Terug in het appartement is iedereen nog in diepe rust. Ik neem nog wat koffie en zet op de keukenbar alvast de ontbijtspullen klaar. De dames komen één voor één uit bed, allemaal lekker geslapen. We hebben alle tijd omdat de snorkeltrip die wij willen doen pas om 12 uur vertrekt. Maar die wind…. Ik besluit gewoon even te bellen met het park en te vragen hoe of wat. In eerste instantie is de lijn steeds in gesprek maar na 5 minuten krijg ik een dame aan de lijn. Ja hoor, de trips gaan gewoon door maar inderdaad het waait hard dus ze vragen ‘strong swimmers’, en ervaren snorkelaars. Mmm, dat was niet helemaal wat ik wilde horen. We kunnen allemaal goed zwemmen, maar het is alweer een paar jaar geleden dat we gesnorkeld hebben, en dat was in hele rustige omstandigheden op Kreta.

We besluiten gewoon te gaan en steeds ter plekke te beoordelen of het – zeker voor Mayke en Jente – wel kan.

 

Tegen half elf stappen we in de auto. Het enige dat we mee hoeven te nemen zijn zwemkleding, badlakens en zonnebrand. Het park is op ongeveer 20 minuten rijden van ons appartement.

Daar aangekomen moeten we eerst weer zeven dollar betalen om het park binnen te komen. Vervolgens rijden we naar het parkeerplaatsje voor de snorkeltrips.

We stappen uit en lopen naar het gebouw waar we onze kaartjes moeten kopen. Aan de balie meld ik dat we komen voor de snorkeltrips. De dame kijkt ons streng aan, kijkt naar de kinderen en zegt dat de trips doorgaan, maar dat het hard waait en dat we goed moeten kunnen zwemmen. Ze kijkt daarbij met name naar Mayke en Jente. Tanja en ik overleggen kort, maar besluiten het uiteindelijk toch te doen. We kunnen ook op de boot zelf nog besluiten niet het water in te gaan.

We kopen de tickets en huren zwemmaskers en zwemvliezen. Snorkels zijn alleen te koop. Alles bij elkaar zijn we voor de trip voor ons vieren zo’n 170 dollar kwijt.

 

We halen vervolgens onze zwemspullen en besluiten aan het strand even te gaan oefenen met de snorkels en de zwemvliezen. Alleen het oefenen is al leuk – en hilarisch. Het blijft een idioot gezicht.

We hebben allemaal weer vrij snel door hoe het werkt en zijn weer een beetje gerustgesteld.

 

We doen de spullen weer af en melden ons bij de opstapplaats. Langzaam druppelen er meer mensen binnen, en dat stelt ons nog meer gerust, want er zitten ook overduidelijk een paar oversized, niet-sportieve gasten bij. If they can do it, we can too. Na een kwartiertje komt onze boot aan en mogen we aan boord. De gasten van de vorige trip gaan van boord. Die zien er allemaal ontspannen en gelukkig uit. We horen een paar mensen zeggen dat het prachtig was, goed zicht onderwater en dat het wel mee valt met de wind en de golven. Klinkt goed.

De boot heeft twee bemanningsleden: Rick en Dean. Het blijken twee ontzettend aardige en relaxte gasten te zijn. Een hele opluchting na de toch wel strenge dame aan de ticketbalie.

We gaan op de achtersteven zitten, en Dean, een kerel van een jaar of vijftig stelt ons direct gerust. Ja het waait hard, maar we gaan naar een plek waar het relatief rustig en niet zo diep is, én we krijgen als we dat willen nog wat snorkelinstructies. Bovendien blijkt dat we zwemvesten moeten dragen. Daar zijn we, vooral voor de meisjes, eigenlijk wel blij mee.

De boot vertrekt, althans rustig uit de haven. Als we de haven uit zijn, vertrekt de boot echt, want het gas gaat oooooooooopen. De boot spuit werkelijk vooruit, de punt komt een beetje de lucht in en de boeggolven schieten omhoog. Het is fantastisch. In mijn hoofd hoor ik vaag de begintune van Miami Vice.

Binnen een paar minuten zitten we op volle zee. Het water is werkelijk prachtig en glashelder. De oppervlakte is dan weer helderblauw, als de bodem uit zand bestaat, of donkerder waar de zeebodem bedekt is met gras.

De boot vaart zo’n dertig minuten en we zien achter ons Key Largo in de verte verdwijnen. Dean legt ons uit hoe het zwemvest werkt, allemaal vrij simpel. We genieten van de zon en de wind. We hebben ons van tevoren goed ingesmeerd met zonnebrand, da’s maar goed ook, want de zon heeft er zin in.

Na een half uurtje stopt de boot en gaat het anker uit. We liggen vlak voor een koraalrif. Rick vertelt ons waar we zijn en waar we naar toe moeten zwemmen voor de mooiste plaatjes. Een meter of dertig voor de boot uitzwemmen richting het koraal. Na zijn uitleg vertelt Dean ons hoe we moeten snorkelen, kijkt of onze maskers goed zitten, en dan is het tijd om het water in te gaan.

Je ziet het van bovenaf niet, maar de zee is toch wel wat onrustig. Tanja besluit bij Mayke te blijven, en ik neem Jente onder mijn hoede. In zee kijk ik onmiddellijk onder water en zie dat we echt glashelder zicht hebben. Een meter of drie onder me zie ik een zeegrasveldje rustig meedeinen op de stroming.

Jente is nog niet zover, want haar masker zit niet lekker. Er stroomt steeds water in. We proberen het masker een paar keer te ‘verzetten’, maar er blijft water in lopen. We besluiten even terug te gaan naar de boot. Jente krijgt van Dean een ander masker aangemeten. Ook legt Dean uit dat je niet moet uitademen door je neus omdat dan het masker op een kiertje opengaat en er wat water naar binnenstroomt. We gaan opnieuw het water in. Jente blijft een beetje problemen met haar masker houden, maar zet dapper door.

We flipperen langzaam richting het koraal. De wind maakt het ons niet makkelijk maar we komen steeds dichterbij. Onderwater zijn de eerste visjes al te zien. Jente tikt me op mijn arm en wijst naar rechts. We zien een stuk of tien naaldvissen van een centimeter of vijftien. De vissen blijven rustig hangen en trekken zich weinig van ons aan. We vinden het geweldig, maar dit blijkt nog maar het begin te zijn. Hoe dichter we bij het koraal komen hoe mooier en groter de kleurenpracht. We zien links, rechts, voor en achter van alles aan ons voorbijschieten. En het zijn ook geen kleintjes. We zien papagaaivissen van toch gauw vijftig, zestig centimeter voorbij schieten. Het is echt ongelooflijk. Bij het koraal aangekomen weet ik niet waar ik  moet kijken. Er is zoveel te zien. Allerlei kleuren, klein, groot, van alles door elkaar. Jente en ik tikken elkaar de hele tijd aan om nieuwe ‘vondsten’ aan te wijzen.

En dan tikt Jente mij opnieuw aan, deze keer wel heel enthousiast. Ik kijk in de richting waar ze wijst en in eerste instantie kan ik het niet geloven, maar, naar later blijkt, het is echt zo. Op een meter of vijf van ons vandaan zien we heel rustig vlak boven de bodem een zusterhaai voorbij zwemmen. De haai heeft toch gauw een lengte van zeker anderhalve meter. Are you kidding me? Een haai!

En wat doen we? We schrikken niet, nee we zwemmen er naar toe! De haai zwemt echter rustig bij ons vandaan en binnen een paar seconden is hij uit zicht. We komen boven water, en Tanja en Mayke blijken vlak bij ons te zwemmen en ook de haai te hebben gezien. De zee doet rare dingen met je, want in plaats van bang zijn we dol-enthousiast.

 

We duiken weer terug onder water en zien nog meer moois voorbijkomen. Het is echter door de onrustige zee behoorlijk vermoeiend, vooral voor de meisjes, dus we besluiten terug te keren naar de boot. We gaan aan boord. Omdat we nog wat tijd over hebben besluit Tanja toch nog een rondje in het water te maken. Mayke, Jente en ik maken het ons gemakkelijk op de boot. Ook blijkt dat we net geen spoken hebben gezien, want de haai is ook gezien door anderen. Iemand blijkt de haai zelfs gefotografeerd te hebben met zijn onderwatercamera (volgende keer dus absoluut zelf ook zo’n camera mee!). Dean bevestigt dat het om een zusterhaai gaat en is zelf ook onder de indruk. Die zie je hier niet vaak. Hij verzekert ons ook nog even dat ze niet gevaarlijk zijn voor mensen. Daar zijn we, ook achteraf, toch wel blij mee.

Na twintig minuten komt Tanja ook weer aan boord. Ze heeft nog meer moois gezien, ondermeer nog een keer de zusterhaai, maar ook nog een andere haai! Ze beschrijft de haai aan Dean en die denkt dat het om een ‘blacktip’ haai gaat.

Tanja is hyperenthousiast en roept dat ze door deze ervaring nu zelf ook ‘high’ is.

Het snorkelen is voorbij, iedereen is weer aan boord, en we varen terug richting Key Largo. Mayke en Jente zijn door de intense ervaring, de zon en de wind volledig ‘leeg’. Ze wikkelen zich in een handdoek en gaan tegen ons en elkaar aan liggen, ogen dicht, bijkomen….

 

Ja, de wind was stevig, het zwemmen was hard werken, maar wat een fantastische beloning. Ik geloof dat ze zoiets ‘onvergetelijk’ noemen.

Terug in de haven nemen we afscheid van Rick en Dean. Ze hebben deze trip vast al wel honderden, misschien wel duizenden keren gedaan, maar lijken net zo enthousiast als wij te zijn over het ‘succes’ van deze ‘beautiful trip’.

We leveren onze spullen in, kopen nog wat t-shirts in de souvenirshop en lopen terug naar de auto. Bij het parkeerplaatsje blijkt ook nog wat leuk beestenspul rond te lopen, ondermeer een eekhoorn. Mayke en Jente zijn verliefd.

 

We rijden vanaf Pennekamp Reef weer naar ons appartement, en eten onderweg nog wat bij Wendy’s, een Amerikaanse hamburgertent. Thuis aangekomen is het tijd om bij te komen. De zon blijkt ons toch weer te grazen te hebben genomen. Ondanks dat we echt goed gesmeerd hebben kleuren we allemaal een beetje rood. Tijd voor een verkoelende douche, Tanja besluit zelfs gebruik te maken van het bubbelbad in onze badkamer. Ik bel naar Nederland, want mijn moeder is jarig. Als ze opneemt zingen we met z’n vieren ‘lang zal ze leven’ door de telefoon. Dat vindt de oma van Mayke en Jente best heel leuk. Ik vertel daarna wat we zojuist gedaan hebben, waardoor oma bijna nog enthousiaster wordt dan wij.

 

De rest van de middag doen we niet zo gek veel meer. Aan het eind van de middag gaan Tanja en ik nog wel even naar het ‘cafeetje’ aan het strand om wat drinken en even online te gaan.

We besluiten ook nog even de steiger op te lopen. In het huisje aan het eind van de steiger zie ik dat in de houten bank heel veel mensen hun naam hebben gekrast. ‘Hé’, denkt Tanja, ‘dat kan ik ook!’.

 

 

’s Avonds besluiten we niet ‘thuis’ te eten, maar een restaurantje op te zoeken. We kijken in onze reisgidsen welke restaurants daar worden aanbevolen. We zien er twee die ons wel aardig lijken, allebei aan de Overseas Highway in de buurt. De eerste blijkt echter niet te kloppen. Er zit wel een eettentje, maar kunnen ons niet voorstellen dat dit klopt. Het ziet er niet uit, en er zit ook helemaal niemand binnen. Het tweede restaurant kunnen we helemaal niet vinden. Uiteindelijk besluiten we maar een groot reclamebord naar ‘Snapper’s’ te volgen. En dat blijkt een schot in de roos.

Het is een visrestaurant aan een beregezellig haventje. Het terras wordt verlicht door fakkels, en het is lekker druk. Onze serveerster komt op ons af, vertelt ons dat ze Michelle heet en vanavond onze tafel zal bedienen. Wederom met de grootst mogelijke glimlach geeft ze ons de kaart. Ziet er goed uit. Je kunt ondermeer uit vijf soorten vis kiezen. Tonijn, zalm en dolfijn (!) herkennen we. ‘Grouper’ en ‘Yellowtail’ zeggen ons niet zoveel. De vis kun je dan weer op verschillende manier laten bereiden, ondermeer ’36 herbs’, de vis wordt dan met 36 verschillende kruiden bereidt.

Tanja gaat voor het avontuur en kiest een ‘Grouper’. De kinderen en ik gaan vanavond wat meer standaard, ceasar salad, burger, spare ribs, dat soort dingen.

We krijgen er natuurlijk weer emmers frisdrank bij. Ook hier hanteren ze het re-fill principe. Je betaalt maar één keer voor je frisdrank, de rest van het diner wordt ie elke keer gratis bijgevuld.

Om ons heen zit een grote groep Amerikanen die elkaar op de één of andere manier allemaal blijken te kennen. Ook zij hebben het erg naar hun zin. Op de tv’s aan de bar is natuurlijk honkbal te zien. Het eten is lekker, de sfeer is goed.

 

Jente voor de cola…

Jente na de cola 🙂

Een prima afsluiting van een heerlijke dag.

Wat gaan we morgen ook alweer doen? Oh ja, zwemmen met dolfijnen J

30 april, Dag 5, van Key West naar Key Largo.

 

We zijn gewend aan het tijdsverschil tussen Amerika en Nederland, want de dames  slagen er in een beetje uit te slapen. Ik sta altijd vroeg op, dus hier ook, om een uurtje of zeven maak ik een kop koffie en werk het blog bij.

Tegen negen uur is iedereen er uit, en beginnen we met het inpakken van de koffers. Ondanks de aankopen van gisteren gaat nog steeds alles er moeiteloos in. De eindafrekening van het hotel is al onder onze deur door geschoven, en al van onze credit card afgeschreven, dus uitchecken hoeft niet meer, we kunnen zo weg.

We besluiten niet in het hotel te ontbijten, maar ergens onderweg. We hebben ook bedacht niet direct naar Key Largo door te rijden, maar eerst naar Bahia Honda State Park te gaan. Dat ligt zo halverwege de route, op ongeveer een uurtje rijden.

Helaas komen we onderweg naar dit park niets tegen waar we kunnen ontbijten. Wat we zien is dicht, en ook geen Wendy’s of iets dergelijks. Met name Jente’s maag laat duidelijk merken dit gebrek aan ontbijt niet te kunnen waarderen.

Dus we komen bij Bahia State Park aan zonder te hebben ontbeten. Hopelijk is er in het park een eettentje of iets dergelijks. We komen bij de ingangspoort waar we door een hoogblonde vrouwelijk Park Ranger met een grote glimlach worden begroet. Ik zeg dat we heel graag het park in willen, maar dat we erge honger hebben dus valt hier ook iets te eten? “Oh, sure sweetie”, antwoordt ze, er is hier een kleine bar met bagels, muffins, sandwiches… Prima, we betalen voor ons vieren zeven dollar om het park in te mogen. Na een paar honderd meter komen we inderdaad bij souvenirwinkel annex broodjeszaak. We kijken op het bord boven de toonbank wat er te eten is. Bagels, muffins, sandwiches, ziet er allemaal prima uit. Opeens horen we Mayke een gil slaken. Ik draai me om, en zie haar in extase naar het snoeprekje kijken, want daar ligt het, haar heilige graal, misschien wel één van de belangrijkste redenen waarom ze naar Amerika is gekomen…. Barbecue chips.

Goed. We kopen ons ontbijtje en posteren ons buiten op de veranda met uitzicht op de brug die de keys met elkaar verbindt. Naast de autosnelweg ligt nog een tweede brug; de Flagler Railroad, een spoorbrug. Deze is in het begin van de vorige eeuw gebouwd, maar door een orkaan in de jaren dertig gedeeltelijk verwoest. Een brug met gaten dus, en nu een historisch monument.

Na ons ontbijt lopen we naar het strand, en dat is een heel klein beetje een tegenvallertje. Het is gewoon nogal krapjes, veel zeewier aan de rand van het water, dus mwah… Of we zijn gewoon nu al snobs, dat is ook heel goed mogelijk.

Toch gaan we er weer even een uurtje lekker bij liggen. Na een half uur besluit ik een stukje langs de vloedlijn te gaan lopen in de richting van de fundamenten van de spoorwegbrug. Nu ik dichterbij kom, ziet dat er nog spectaculairder uit. Ik loop langs een door een hek afgezet gedeelte omhoog, onder de spoorbrug door naar de andere kant van het strand. Een prachtig uitzicht op de Atlantische Oceaan is mijn beloning. Na een paar minuten loop ik weer terug. Na een kleine 100 meter zie ik een man met een videocamera. Het lijkt alsof hij de vloedlijn filmt. Maar als ik dichterbij kom hoor ik hem vreemde geluiden maken. Hij gromt! O.k., vreemde toerist, dat kan. Totdat ik zie wat hij filmt. Ho-ly crap! Aan de rand van het water zit een leguaan van meer dan een meter lang. En hij heeft zijn broer mee genomen. Hij beweegt langzaam zijn kop in onze richting. Het is een prachtig gezicht. Ik kijk de filmende man aan, met ongetwijfeld een totaal onnozele uitdrukking van ongeloof op mijn gezicht. Hij knikt en glimlacht alleen maar.

Ik zie zijn videocamera. Maar die heb ik ook. Ik ren als een speer terug naar ons plekje en vertel Tanja, Mayke en Jente wat daar zit. We rennen met zijn vieren weer die kant op. En ja hoor, ze zitten er nog. Wat een machtige beesten. Ik probeer wat dichterbij te komen, maar dat vinden zij niet nodig. Ze lopen een stukje verder, terwijl één van de leguanen letterlijk zijn keel oranje kleurt en opzet. Lijkt me geen teken van vriendschap. Ok, dude, rustig, ik wil je alleen maar op de foto zetten.

 

 

 

(op de foto hierboven zit ie rechts achter Jente)

 

Een Amerikaanse dame loopt langs, en ik wijs haar op de leguanen. Ze vertrekt geen spier en zegt:’Oh, those are all over the place’. Het blijkt dat die beestjes hier dus veel en vaak zitten. Tja, wij vonden het wel speciaal.

We hebben daarna het park wel gezien, er is niks meer te beleven. Er is een hele kleine vlindertuin, maar dat is vooral tuin, geen vlinders.

 

We rijden door naar ons nieuwe verblijf: Ocean Pointe Suites. Toen we een paar maanden terug onze tickets hadden geboekt was dit letterlijk het eerste hotel/resort dat ik op mijn speurtocht op het internet tegenkwam. De site ziet er heel goed uit, maar maken ze het in werkelijkheid ook waar? Het maakt eigenlijk niet zo veel uit, want ik heb het vooral geboekt omdat het bij Theater of the Sea en het John Pennekamp Reef is waar we gaan snorkelen en zwemmen met dolfijnen.

Een klein uurtje voorbij Bahia State Park naderen we het verblijf. Het ligt eigenlijk niet in Key Largo, maar in Tavernier, een paar mijl onder Key Largo.

Nadat we van de snelweg naar rechts worden gestuurd moeten we nog een paar honderd meter doorrijden. En dan zie we het vrij kleine bord, met daarop Ocean Pointe en een pijl naar rechts. Mmm, klopt dit wel? Het lijkt zo achteraf te liggen. We rijden naar rechts en komen bij een slagboom. Een grote geüniformeerde brother kijkt ons aan: ‘Checking in?’. Yep, wij komen hier een paar nachten slapen. Hij opent de slagbomen en vertelt ons hoe we moeten rijden. Alsmaar rechtdoor tot het stopbord en dan linksaf tot de Check-in. Ok, doen we, we rijden een stukje door en zien dan pas hoe groot het complex is. Maar liefst vier grote appartementsgebouwen. We rijden erlangs, en zien op de parkeerplekken ook een stuk of tien laadwagens staan met indrukwekkende jachten er op.

We komen aan bij de check-in en melden ons. De jongen achter de balie maakt een niet heel geïnteresseerde indruk maar geeft ons vlot onze spullen en sleutels. We zitten in gebouw 1, appartement 1301.

Bij het boeken van al onze hotels ben ik heel erg afgegaan op de reviews op de site Tripadvisor, dus ook voor dit hotel. Ik weet dan ook dat alle appartementen in Ocean Pointe Suites door privé-eigenaren worden verhuurd, en dat er nog wel eens een behoorlijk verschil in de kwaliteit van de appartementen kan zitten. Ik vertel dit aan de jongen achter de balie. Hij lijkt van niks te weten en verzekert ons dat alle suites in principe hetzelfde zijn en we ons geen zorgen hoeven te maken.

Ok, we rijden terug naar gebouw 1, en besluiten voordat we alle koffers meenemen naar onze suite toch eerst even te gaan kijken of het wel in orde is. Jente heeft als hobby het drukken op liftknoppen en het openen van hoteldeurkamers, maar deze keer neemt Tanja het heft in handen. Ze opent de deur, de kinderen schieten onder haar armen door naar binnen. Ik hoor gegil en ‘oh my God’ (ze kijken echt te veel MTV, ik weet het). Mijn zorgen waren voor niks, het is werkelijk een belachelijk grote en superdeluxe suite. Een aparte woonkamer met volledig ingerichte keuken, 2 slaapkamers – met in onze slaapkamer het grootste bed dat ik ooit heb gezien – en 2 badkamers, waarvan één met Jacuzzi. Tanja en ik beginnen spontaan te lachen, en ik moet onmiddellijk denken aan mijn moeder die ons voor deze vakantie heeft geadviseerd vooral decadent te doen. Nou mam, je hebt je zin, dit appartement is totaal decadent J. We zitten ook nog eens in een hoeksuite, dus veel ramen. Eén van de wanden in het woongedeelte is helemaal voorzien van spiegels, waardoor het nog ruimer en lichter lijkt. Kortom, leuk hotelletje dit.

 

We halen onze koffers uit de auto, en ik merk opeens dat ik de tas met de laptop niet heb, met daarin ook onze paspoorten, geld, credit cards. Ons leven dus, zeg maar. Er ontstaat heel even paniek, en dan herinner ik me dat ik de tas bij de check in heb laten staan. Ik ga ‘m halen, en besluit direct het strand even te bekijken, dat achter de check-in ligt. En ook dit is prachtig. Het is inderdaad vrij klein, maar idyllisch, alweer een mini-paradijsje. Dit is ons derde hotel in Florida en voorlopig hebben we er nog geen misser bij zitten.

We besluiten vanavond niet uit eten te gaan, maar gebruik te maken van de keuken in het appartement. We gaan naar de supermarkt. Op de weg hiernaartoe hebben we een Winn-Dixie gezien, dus terug daarheen. De supermarkt is groot, er is veel, we hebben geen idee, we vinden het leuk. We kopen wat soep, natuurlijk van Campbell’s, brood, sla, fruit, sushi en wat beleg.

Terug in ons appartement doen we eerst nog een uurtje rustig aan voordat we gaan eten. Mayke en Jente kijken t.v., en vooral Hannah Montana, een razendpopulaire jeugdserie valt goed in de smaak. Ze vinden het hilarisch.

Rond acht uur gaat het eten op tafel. We hebben het alweer goed, alleen voel ik me niet helemaal optimaal. Geen honger, en eigenlijk gewoon heel moe. De meiden hebben nergens last van en laten zich het eten goed smaken.

Na het eten zakken we nog even onderuit voor de t.v. en zappen weer 2953 zenders langs. Veel reclame, vooral voor medicijnen, en sport. Totdat ik een zender tegenkom die Sanford & Son uitzendt. Jeugdsentiment! Ik kan me herinneren dat mijn vader en ik hier eind jaren zeventig altijd naar keken en ons hierom een verzakking lachten. Cool! En ook nu vind ik het nog hilarisch, dus ik slaag er in de aflevering af te kijken zonder in slaap te vallen. Daarna is echter de koek op, de afstandsbediening valt letterlijk uit mijn hand. Ik ga naar bed. De dames volgen snel. Dat is geen slecht idee, want morgen is het tijd voor onze eerste echte grote activiteit: Snorkelen in het John Pennekamp Reef.

29 april, Dag 4, Key West ‘s middags

De bus pikt ons op bij Green Street en brengt ons terug naar het hotel. We besluiten dat het tijd is voor het zwembad. We hoeven niet onze eigen badlakens mee te nemen, want die mogen we van het hotel lenen.

Het zwembad is een klein paradijsje. Omring door palmbomen en aan het uiteinde een kleine waterval. Mayke en Jente springen er direct in, en ik volg ze snel. Het water heeft een bijzonder aangename temperatuur, dus doorkomen is een eitje. Er is bijna niemand, dus het voelt bijna aan als een privé zwembad.

Na een beetje rondspartelen pakken we allemaal een ligbedje en is het tijd voor een uurtje niksen, beetje lezen, beetje hangen. Totale ontspanning. Na een half uurtje komt er een grote Amerikaan op het terras dat een verdieping boven ons ligt. Het blijkt een muzikant te zijn, en nog een goeie ook. Hij pakt zijn gitaar en begint wat klassiekers te spelen. We horen ondermeer Van Morrison, Bob Marley en Simon&Garfunkel voorbij komen, en ons favoriete liedje van The Eagles: Peaceful Easy Livin’. Klopt helemaal.

Nadat we nog een kleinigheid bij het zwembad hebben gegeten kleden we ons weer aan om nog een keer naar het centrum van Key West te gaan. We pakken de shuttle van half zes. Het is de bedoeling dat we in de haven van Key West naar de beroemde zonsondergang gaan kijken. Ik ben een sucker voor dat soort dingen dus verheug me er al op. We lopen van Green Street naar Mallory Square. Het ziet er al gezellig uit, maar het is nogal bewolkt, dus een heldere zonsondergang zit er niet in. Het maakt uiteindelijk niks uit. We gaan lekker aan een tafeltje aan de Pier zitten en vinden dat het tijd is voor een cocktail. Mayke en Jente nemen een Virgin (alcoholvrije) Daiquiri. Tanja en ik vinden een beetje alcohol er in toch wel heel lekker. We blijven hier vrijwel de hele avond zitten en laten af en toe een hapje en een drankje komen. We zien uiteindelijk toch de zon door het gebroken wolkendek langzaam wegzakken.

Achter ons begint een duo ‘live’ een aantal soulklassiekers te spelen en in de haven zien we zo nu en dan een jacht, of nog beter, een clipper met volle zeilen voorbij varen. We doen niks, we kijken, we lachen en praten wat. Er zijn van die momenten dat alles lijkt te kloppen. Deze avond is één lang moment dat alles klopt. We zijn in Key West, Florida en ‘everything is just fine’.

 

Tegen een uur of negen besluiten we via Mallory Square terug te gaan naar de busopstap. Op Mallory Square zijn wat straatartiesten bezig. We blijven bij een aantal even staan. Jente wordt door een goochelaar zelfs uit het publiek gehaald om te assisteren bij een act. Gaat allemaal goed, hij goochelt haar niet weg.

Tegen tien uur zijn we op de plek waar de bus vertrekt, maar daar staat een hele groep mensen al te wachten. Ik zie direct dat dat nooit allemaal tegelijk in de bus past. De bus gaat in principe maar één keer per uur, en aangezien we als ‘laatsten’ aansluiten in de rij voorzie ik dat wij de klos zijn en pas een uur later de bus kunnen pakken. We sluiten achteraan in de rij en inderdaad de chauffeur (niet Mr. Ed deze keer) geeft aan dat de bus vol is. Maar ‘no worries’, hij maakt gewoon een extra ritje en zegt toe ons over een kwartiertje te komen halen. Is goed joh, we blijven nog even hangen bij de haven. Nog even mentaal afscheid nemen van Key West, want morgen is het al weer tijd om naar onze volgende bestemming te gaan: Key Largo.

We hebben heel even mogen proeven aan een klein stukje van Key West. Peaceful Easy Livin’.

Ik besef dat we Key West, en ook onszelf, daarmee eigenlijk te kort doen, en dat we langer hadden moeten blijven. Maar heb ik niet bijna hetzelfde over Miami Beach gezegd?

 

 

29 april, Dag 4, Key West

Om 7 uur word ik wakker. Ik heb uitstekend geslapen. De dames zijn nog in diepe rust. In het keukentje maak ik een grote beker Starbucks koffie en zet vervolgens de t.v. aan. En wat zie ik? Bollenvelden, molens, Delfts Blauw. NBC, één van de grote Amerikaanse televisienetwerken presenteert elke dag de populaire ochtendshow ‘NBC Today’. Een van de bekendste presentatoren is Matt Lauer, en hij is bezig met een wereldreis waarin hij elke dag een ander land aandoet. Het programmaonderdeel heet ‘Where in the world is Matt Lauer?’. Nou vandaag is hij, live, in Amsterdam. Hoe bizar. Ik zit hier in Key West en kijk nu op tv naar livebeelden op de Prinsengracht. Het wordt helemaal vreemd als Lauer wat over de geschiedenis van Nederland vertelt, ondermeer over… Leiden, waar wij wonen. Lauer vertelt enthousiast, bijna lyrisch over ons land. Helaas moet hij natuurlijk ook wat aandacht besteden aan de recente ontwikkelingen in Nederland, de opkomst van rechts, en ja hoor daar komt zelfs die totale prutser van een Geert Wilders in beeld.

Intussen is ook Mayke wakker geworden. Ze komt nog half slapend de kamer binnen, werpt een blik op de tv en kijkt me verbijsterd aan. Huh? Nederland? Ik leg haar uit wat er aan de hand is. Voor haar is dit extra grappig omdat ze Nederland eigenlijk maar een saai land vindt en niet kan begrijpen waarom buitenlandse vakantiegangers er überhaupt naar toe zouden willen komen. Maar NBC weet het allemaal zo mooi in beeld te brengen dat zelfs Mayke bijna enthousiast wordt. Bijna.

 

Als Mayke en Tanja ook wakker zijn, kleden we ons vrij rap aan om de eerste shuttle naar het centrum van Key West te kunnen pakken. Om half tien staan we beneden voor de lobby. Het is al redelijk warm, extra versterkt door de wat nevelige atmosfeer.

De hotelbus komt voorrijden en de chauffeur nodigt ons uit om in te stappen. Wat hij ons vervolgens uitlegt heeft ie vast al honderden keren eerder verteld, maar het klinkt zo enthousiast dat het lijkt alsof ie het vanochtend allemaal voor ons bedacht heeft. Mr. Ed – dat staat op zijn naamkaartje – vertelt ons dat het vandaag een warme, mooie dag wordt, maar het is nog geen zomer. Want in de zomer in Florida is het heet, regent het elke dag en zijn er veel, heel veel ‘thunderstorms’. Hij kijkt er blij bij. ‘There are never thunderstorms in April’. Nu kijken wij ook blij. Hij waarschuwt ons dat er in de haven van Key West twee cruiseschepen zijn aangekomen, vol met toeristen. Morgen zijn ze weer weg, en zal het in het centrum weer een stuk rustiger zijn, dus hij adviseert diegenen die gelegenheid hebben niet vandaag, maar morgen naar het centrum te gaan. Wij zijn hier alleen vandaag, dus we gokken het er maar op.

Het ritje duurt tien minuten en we worden bij de haven, op de hoek van Green Street en Elizabeth Street afgezet. Mr. Ed vraagt of we nog ‘any questions’ hebben. Ja, we hebben trek in een ontbijt, waar kunnen we dat het beste doen. Hij stuurt ons direct naar Pepe’s, en garandeert ons dat dat een prima tent is. ‘All the locals eat there as well’. En hij heeft helemaal gelijk. Aan de buitenkant zie je het niet direct, maar het is een ontzettend charmant tentje, waar inderdaad naast de toeristen ook de ‘locals’ van een ontbijt genieten. Er is echter niet zo heel veel plek, dus voordat we aan tafel kunnen moeten we even wachten in het tuingedeelte bij de bar. Geen probleem, kunnen we de menukaart vast bestuderen.

Tanja en Mayke gaan allebei voor roerei en bagels, Jente neemt ‘Creamed chip beef on toast’ en ik kan de verleiding van de ‘Traditional Eggs Benedict’ niet weerstaan. Op de menukaart staat trouwens ook aangegeven ‘Free Pickles (augurken) for Pregnant Women’. Jammer, voor ons vandaag dus geen augurken.

Even later kunnen we aan tafel en onze bestelling wordt – wederom uiterst vriendelijk – opgenomen. Dit ontbijt is het begin van een heerlijke, ontspannen dag.

We slenteren na het ontbijt, via Caroline Street, richting Duval Street. Ondanks de waarschuwing van Mr. Ed is het helemaal niet druk, het is zelfs rustig te noemen. In  Caroline Street zien we voor het eerst de voorbeelden van de typische huizenbouw van Key West. Veel hout, veel versieringen, en alles in frisse pastelkleuren. Doe mij zo’n huis. Nee, inpakken hoeft niet, ik eet ‘m hier wel op.

We naderen Duval Street. Deze straat wordt omschreven als de toeristenfuik van Key West. Het is een lange straat met een overvloed aan winkeltjes, kroegen, restaurantjes en prullaria. Er zijn mensen die zeggen dat je voor het echte Key West niet naar Duval Street moet gaan, omdat deze straat helemaal op toeristen is ingericht. En die mensen hebben vast gelijk, maar weet je, wij zijn toeristen en het is gewoon helemaal prima daar. Bovendien, het valt wel mee. Naast de ‘foute’ toeristenmeuk (t-shirts met opdruk in de trant van ‘Fart if you’re happy’)

en kitscherige glazen zeemeerminnen zijn er ook heel veel coole winkels. Bijvoorbeeld surf- en skateshops met te veel te leuke spullen. Mayke kan haar geluk niet op als we in één van de eerste winkels t-shirst tegenkomen van extreem hippe merken als Famous Stars & Straps en Hurley. Als het dan ook nog ’s allemaal bijna niets blijkt te kosten wordt ze helemaal hypervrolijk. Ook Tanja scoort een zomerjurkje van Hurley voor ‘wèhnig’. Jente wordt wat later ook helemaal gelukkig met de aankoop van een paar fraaie schoenen, en ik zelf word ook heel blij met een paar vrolijke nieuwe sneakers. We genieten echter vooral van de relaxte ontspannen sfeer. We  merken echt niks van de eventuele drukte van de toeristen van de cruiseschepen. Het is gewoon heerlijk rustig slenteren en genieten van wat we om ons heen zien en voelen.

Nadat we een uurtje hebben geslenterd valt ons ineens op dat een aantal mensen naar ‘iets’ in de lucht aan het kijken is. Ook wij kijken omhoog, en zien het direct. Mijn mond valt open van verbazing, want zoiets heb ik nog nooit gezien, en zal ik waarschijnlijk ook nooit meer zien. Rondom de zon is een grote perfecte cirkel zichtbaar. Het is echt een bizar gezicht. We zien om ons heen ook andere mensen vol verbazing naar dit natuurfenomeen kijken. Niemand om ons heen schijnt te weten wat er aan de hand is, ook de lokale bevolking niet. Mayke begint zich lichtelijk zorgen te maken, zeker als de eigenaar van een pizzatent lachend roept: ‘Well, it looks like the end of the world is coming, better have a pizza now’.

Iets later komen we erachter wat er aan de hand is. Een dame in een tentje is druk aan het telefoneren en we horen flarden van het gesprek. Het is duidelijk dat zij weet hoe het zit. Ze legt ons uit dat er op een hoogte van zo’n 15 tot 20 kilometer sprake is van ijskristalvorming en dat dat de oorzaak is van de ring rond de zon. Het schijnt een uiterst zeldzaam fenomeen te zijn, want ze woont hier al jaren en had er echt nog nooit van gehoord. Tot grote geruststelling van Mayke vertelt ze dat het ook vanzelf weer verdwijnt.

We slenteren vervolgens nog tot een uur of twee door Duval Street en besluiten dan dat het tijd is voor een pauze in het hotel, even bijkomen, even zwemmen, om dan aan het eind van de middag weer terug te gaan naar het centrum. Al met al een perfecte ochtend.

Dag 3, de rit naar Key West

In ‘no time’ zitten we op de snelweg richting Keys. We rijden langs Miami Dade en Florida City en steken dan de eerste ‘brug’ over naar de keys en vervolgen onze reis op de ‘overseas highway’. De rit zal ongeveer vier duren. De maximum snelheid is 65 mph, maar vaker mogen we niet sneller dan 45 mph, omdat er aan de weg wordt gewerkt. Harder willen we ook eigenlijk niet, zeker niet nadat we aan het begin een billboard zijn gepasseerd waarop ons niet alleen wordt gewaarschuwd rustig en veilig te rijden, maar waar ook het aantal verkeersdoden van dit jaar tot nu toe is aangegeven: 10. Ook zie ik regelmatig een police patrol car langs de weg staan; nog een hele goede reden om niet te gaan jakkeren. Bovendien is er onderweg genoeg te zien. Niet alleen zien we zo nu en dan pelikanen, maar we vermaken ons vooral met de reclame billboards en uithangborden. De leukste is wel: ‘Hog’s breath, better than no breath’. Eigenlijk niet te vertalen.

We rijden langs Key Largo, Tavernier, John Pennekamp Park, en Bahia Honda Park. Allemaal plekken die we na Key West zullen aandoen. Ze zien er al veelbelovend uit. Regelmatig rijden we over lange stukken brug met aan weerszijden de Golf van Mexico en de Atlantische Oceaan. Het water is prachtig pastel blauw. We komen overduidelijk in de buurt van het Caraïbisch gebied. De grijns zit alweer op ons gezicht gebeiteld.

Tegen vier uur ’s middags naderen we dan eindelijk Key West. We hebben gekozen voor het Sheraton Hotel aan Roosevelt Blvd. Het hotel ligt net een stukje buiten het centrum, maar heeft wel een eigen strand, eigenlijk het enige strand dat Key West rijk is. Het is wel een totaal ander hotel dan Essex House waar we in Miami zaten. Het ziet er nieuw en pre-fab uit, typisch een keten hotel.

We worden bij de receptie weer ontvangen alsof we de koninklijke familie zelf zijn. Het regent ‘Thank you’s’ en ‘We’re happy to have you’s’. We krijgen de sleutel van onze kamer die zich op de tweede verdieping bevindt. Wat ik in diverse recensies – met name op Trip Advisor – heb gelezen, klopt: De kamer is groot, met een apart woongedeelte, door schuifdeuren afgescheiden van de slaapkamer waarin 2 queen size bedden staan.  In zowel slaap- als woonkamer staat een t.v. Er is een keukentje. En er staat een koffiezetapparaat. Met Starbucks koffie. How cool is that?

 

De kinderen willen direct naar het strand. Eigenlijk een heel goed plan. We pleuren onze koffers neer, trekken onze zwemkleding aan en lopen naar het strand aan de overkant van de weg. Het strand is fijn, maar klein, zeker na het eindeloze strand van Miami Beach. De meiden schieten direct het water in. Tanja besluit hun voorbeeld te volgen, terwijl ik even in de schaduw op het zand neerplof. Ik merk dat de rit vanuit Miami toch aardig wat energie heeft gekost. Maar na een paar minuten loop ik toch ook even de oceaan in. Het water is ontzettend niet koud, echt heerlijk van temperatuur. Na het zwemmen laten we ons nog even opdrogen op het strand. Een stukje voor ons liggen twee, naar het zich laat aanhoren Deense dames op ligstoelen vol in de zon te braden. De dames weten het misschien nog niet, maar ze gaan vannacht pijn lijden, want ze zijn als kreeften zo rood. Dömme Dänen.

 

We gaan terug naar het hotel. Er wordt gedoucht en frisse setjes kleren uit de koffers gehaald. Het hotel heeft een gratis pendeldienst naar het centrum van Key West en daar willen we eigenlijk nog gebruik van maken. Maar in de kamer ploffen we één voor één neer op de bank, bed, en/of andere niet al te harde plekken. Ik overzie het slagveld en doe heel voorzichtig de suggestie om misschien vanavond maar niet meer naar het centrum te gaan, en gewoon wat in het hotel te gaan eten. Een donderend applaus is mijn beloning. Nou dat is niet helemaal waar, maar ze zijn het wel helemaal met me eens. We schuiven naar het restaurant van het hotel. Bij de ingang hangt een bordje: ‘shirt and shoes required’ oftewel shirt en schoenen verplicht. Shirt en schoenen heb ik aan. Heel even overweeg ik mijn broek uit te trekken, maar dat is echt maar heel even.

Onze serveerster vraagt of we wat willen drinken. We overleggen even in het Nederlands, waarop zij meteen vraagt waar we vandaan komen. In alle eerlijkheid antwoord ik: ‘The Netherlands’, waarop zij onmiddellijk vraagt: ‘In what country is that?’. Ik zeg opnieuw: ‘The Netherlands’, en vul aan met ‘Amsterdam’. Ze kijkt me begrijpend aan en zegt: ‘Right, Denmark!’. In eerste instantie hebben we daar geen antwoord op, maar Tanja probeert het dan opnieuw: ‘No, we’re from Holland’. Het kwartje valt, het lichtje gaat aan, E=MC2. ‘Oh, Holland’, en ze kijkt ons aan met een blik van ‘waarom zeg je dat dan niet direct!’. Zelf blijkt ze uit Estland te komen en zelfs regelmatig in Amsterdam te zijn geweest, maar dat dat in ‘The Netherlands’ lag? Geen idee.

 

De menukaart is niet heel spannend, maar ook niet heel duur, een altijd prettige bijkomstigheid. We nemen wat salades, sandwiches en burgers. Niet spectaculair, maar ook helemaal niks mis mee.

 

Na het eten gaan we terug naar onze kamer. We kijken nog heel even t.v. en zien op het nieuws dat er in Miami Dade, waar we vanmiddag langs zijn gereden, een enorme bermbrand woedt. De brandweer is met man en macht bezig het vuur te bestrijden. Prima, dan gaan wij nu slapen.

Dag 3, Laatste ochtend in Miami Beach

28 april, we zijn allemaal bijtijds wakker. Het is helaas tijd om Miami Beach te verlaten. Nu al hebben we bijna een gevoel van spijt dat we hier niet langer blijven. Maar goed, er staat ons hopelijk nog veel meer moois te wachten. Terwijl we om de beurt douchen proberen we onze koffers in te pakken. De aankopen van gisteren moeten er nu ook bij. Gelukkig hadden we hier bij ons vertrek uit Nederland al rekening mee gehouden.

We zijn van plan vanochtend nog even naar het strand te gaan en dan om een uur of 12 richting Key West te gaan. We moeten echter om 11 uur al uitchecken. Ik loop naar beneden om te informeren of we misschien een of twee uurtjes later mogen uitchecken. Het blonde meisje achter de balie kijkt me vriendelijk aan, maar vertelt me dat ze de kamer eigenlijk echt om 11 uur nodig heeft. Alleen als ik extra wil betalen mag ik de kamer wat langer gebruiken. Daar heb ik geen trek in, we zorgen gewoon dat de koffers om 11 uur buiten staan.

Het is intussen ongeveer kwart over acht en we pakken weer een heerlijk ontbijtje, dat we net als gisteren buiten op het terras op eten. Zo rustig als het gisterochtend was, zo druk is het nu. Druk, en lawaaiig. Wat blijkt, ons hotel grenst aan het Clevelander hotel aan Ocean Drive, en dat hotel wordt momenteel gerenoveerd. De bouwvakkers zijn hard aan het werk, vrachtwagens rijden af en aan, en de drilboor gaat tekeer. Ons hotel kan hier natuurlijk niets aan doen, maar we zijn achteraf blij dat we hier alleen het weekend hebben gezeten, want om de hele dag in deze herrie te zitten lijkt ons minder prettig.

Na het ontbijt trekken we onze zwemspullen aan en pakken onze strandlakens en lopen heel relaxed naar ‘ons’ stekje aan het strand. We zijn zo ongeveer de eerste badgasten. De oceaan en het brede hagelwitte zandstrand liggen er weer geweldig bij. De zon staat nog niet zo hoog, maar voelt al heerlijk aan. De meiden duiken onmiddellijk het water in. Ik kijk nog even om me heen. Goeie plek. Goed begin van onze vakantie.

Na een uur gaan we terug richting het hotel om de laatste spullen in onze koffers te doen. Op de achtergrond staat de tv aan, op het Country Music Channel. Hoe Amerikaans wil je het hebben J. Op een bepaald moment komt er een zanger voorbij en we roepen bijna allemaal tegelijk: “Opa A.J.!” En ja, hij lijkt er echt een beetje op.

 

Om kwart voor 11 gaat de telefoon. Het is de receptioniste, of alles goed gaat met het uitchecken? Ja hoor, geen zorgen, we zijn echt om 11 uur beneden…

En dat lukt ook, om 1 voor 11 zitten we beneden in de sfeervolle lobby. We nemen nog een kop koffie, we eten nog een muffin en een bagel, en dan is het tijd om de auto te halen. Ik was er al op voorbereid maar voor de afgelopen dagen betalen we de hoofdprijs aan parkeergeld. Voor ruim 2 dagen zijn we 80 dollar kwijt. Miami Beach is wat dat betreft gewoon duur. Ik wist dat er op Washington Av. goedkopere parkeerplekken zijn, maar goed. Het feit dat we de auto nu ongeveer naast de deur hebben kunnen parkeren en dus niet met koffers hoeven te zeulen is ook wat waard.

Met de koffers achterin en de kinderen op de achterbank beginnen we aan deel twee van onze trip. Voordat we echt naar Key West rijden besluiten we nog even door de wijk Coral Gables te rijden. Ik stel onze navigator in met een willekeurig adres in Coral Gables. Here we go…

We doen voor het eerst de radio aan. Het geluid dendert de speakers uit. (Deze is voor mijn vader: Pap, ik heb nog nooit zulke diepe en harde bassen in een auto gehoord, ongelofelijk!). Tanja zoekt het zenderpark af. Zoals verwacht veel latin radiostations en R&B. Niet helemaal ons ding, dus na een minuut of 10 zetten we een cd’tje op van ons favoriete bandje, Fountains of Wayne.

We cruisen rustig door Miami en komen uiteindelijk in Coral Gables terecht, in eerste instantie op Miracle Mile, en daarna op het prachtige Coral Way. Een brede laan, met prachtig overhangende bomen en minstens zo prachtige huizen. Hier wonen is absoluut geen straf. Dat de zon schijnt helpt natuurlijk ook.

Het is een uurtje of 12 en het is dan ook tijd om de rit naar Key West te beginnen. We are leaving Miami….

I lost my bag, but I got my new shoes

We zitten op het strand vlakbij de strandwachten, die in een vrolijk gekleurd huisje de boel in de gaten houden. We krijgen bijna Baywatch visioenen, maar zien in werkelijkheid geen Pamela Andersons langs rennen. Mayke en Jente vermaken zich kostelijk in het oceaanwater. Er staat een stevige verkoelende bries, dus het is bijzonder verleidelijk in de volle zon aan het strand te blijven liggen. We weten dat dat een heel goed plan is, tenminste als we het verlangen hadden om op dag één van onze vakantie knalrood te verbranden. Dat plan hebben we niet, dus na een uurtje houden we het voor gezien en gaan terug naar het hotel.

Na gedoucht te hebben besluiten we dat het tijd is voor een eerste winkelsessie. De dollar staat extreem laag, dus de dames hebben grootse plannen. Ik kijk nog even in de Lonely Planet, onze reisgids en zie dat we vlakbij de Lincoln Road Mall zitten, een autovrije winkelstraat. Maar wel een winkelstraat met een bijzonder sfeertje. Er zitten namelijk veel zogenaamde ‘indy’ winkels, waar je wat meer aparter en hippere spullen kunt krijgen dan in een doorsnee Gap. Dat spreekt ons wel aan. Prettig is ook dat de wandelroute erheen langs Ocean Drive is, en net dat gedeelte waar de mooiste Art Deco gebouwen staan.

Lonely Planet heeft niet gelogen. Lincoln Road is gewoon heel erg leuk, met heel veel terrasjes, aparte kledingzaken, design winkels enz. Maar bijvoorbeeld ook het schitterende Art Deco Lincoln Theater dat het onderkomen is van het New World Symphony Orchestra. In één van de eerste winkeltjes die we binnen lopen is het eigenlijk al raak. De winkel verkoopt design kleding van Christian Audigier en wel… Ed Hardy. Dit is een momenteel razend populair kledingmerk. Populair, maar ook heel duur, zeker in Nederland. Een origineel Ed Hardy t-shirt kost in Nederland zo maar 125 Euro. Hier betaal je dit in dollars. Nog steeds heel veel geld voor een t-shirt, maar toch… Het wordt echter geen t-shirt maar een coole Ed Hardy cap. Mayke geeft niet gemakkelijk geld uit, en wil er nog even over nadenken, maar later die dag besluit ze toch de cap te kopen.

Na hier en daar nog een beetje rondgesnuffeld te hebben is het tijd voor de lunch. We besluiten te gaan zitten op een gezellig druk terras. Het meisje dat ons bedient waarschuwt ons dan ook dat het even kan duren voordat het eten geserveerd kan worden, maar dat vinden we niet erg, tijd zat. Eerst maar wat drinken en rustig de menukaart bestuderen. Salades, sandwiches, burgers, keus genoeg, en als we om ons heen kijken naar de andere tafeltjes zien we dat het echt enorme porties zijn. Gaan we nooit opkrijgen, maar weet je wat, laat maar komen. Tanja kiest een ‘kleine’ Salad, ik neem een pork sandwich, en Mayke en Jente gaan allebei voor een burger. We moeten inderdaad vrij lang wachten, maar dat wordt dan ook beloond met werkelijk lachwekkend grote hoeveelheden eten. De ‘kleine’ salade van Tanja is bij wijze van spreken voldoende om onze straat een hele week van groente te voorzien. Voor de burgers van Mayke en Jente is waarschijnlijk een complete veestapel neergelegd en mijn sandwich is voldoende om een klein kasteeltje mee te funderen. We krijgen het dan ook net niet helemaal op. Geen probleem, we kunnen namelijk het overgebleven eten meekrijgen in een ‘doggy box’. We besluiten hier  voor de salade van Tanja gebruik van te maken.

Na deze overvloedige lunch staan we op en lopen rustig, heel rustig verder Lincoln Road af, totdat Mayke na zo’n 300 meter een hartgrondig ‘SHIT’ uitroept. Ze heeft haar tas bij het terras laten staan. Onmiddellijk draai ik me om, en zet een sprintje in naar het restaurant. Dat vindt mijn maag een heel slecht idee en begint onmiddellijk de net naar binnen gewerkte sandwich als protest omhoog te duwen. Ik besluit naar mijn maag te luisteren en verwissel de ‘sprint’ voor een flinke wandelpas. Na twee minuten sta ik bij ons tafeltje en zie Mayke’s tas niet staan. Ik loop naar binnen en vraag aan de serveerster of ze een tas gevonden hebben. ‘Oh, that’s your bag?’. Nou, hij is van mijn dochter, maar ja dus ze hebben ‘m gevonden en hij wordt met een vriendelijke glimlach aan me overhandigd. ‘Have a nice day’, roepen ze me nog na.

Ik loop weer terug en zie Mayke  opgelucht kijken als ze me met haar tas ziet aankomen. De tas komt nog goed van pas als we even later een schoenenwinkel binnenlopen met een grote collectie Converse en Van’s sneakers. De prijzen zijn laag en de modellen zijn cool, dus even later verlaten we de winkel met 3 paar schoenen en nog wat t-shirts. Ook Jente kan even later flink scoren bij een winkel waar designkleding met maar liefst 80% korting verkocht wordt. Kortom, pappie maakt het winkelrondje af met drie gelukkige dames. Ik heb zelf nog niks gekocht, maar mijn tijd komt nog wel ;).

We lopen door, en genieten van het heerlijke weer en de gezellige drukte op straat. Opvallend is het aantal mensen dat een hond bij zich heeft. We zien vooral heel veel kleine hondjes. Jente krijgt zelfs de kans om heel even een puppie vast te mogen houden. De trotse eigenaar vertelt ons dat zijn hondje Simba heet. Simba? Als in de Leeuwenkoning? Ok, wat jij wil….

 We besluiten aan het eind van Lincoln Road nog wat te gaan drinken. Het is intussen donker geworden en we voelen de vermoeidheid weer toeslaan. We lopen rustig terug, weer via Ocean Drive waar de Art Deco gebouwen nu door schijnwerpers verlicht zijn, wat een werkelijk sprookjesachtig effect geeft. Het valt ons wederom op hoe schoon alles hier is. Geen vuil op straat, geen graffiti op de muren, de auto’s glimmen. Tanja en ik scoren onderweg nog een ijsje bij Haagen Dasz. Mayke en Jente zitten nog steeds zo vol van de lunch dat ze zelfs hier geen trek in hebben.

Uiteindelijk komen we zo rond 10 uur in ons hotel. We voelen onze voeten, zijn hondsmoe maar voldaan van alle Miami blingbling. Het duurt niet lang voordat we in bed liggen en in slaap vallen. Morgen is het alweer tijd om Miami te verlaten en op weg te gaan naar Key West….

 

 

 

Miami Beach, dag 2

27 april, onze eerste volle dag in Florida. In eerste instantie word ik, zoals gevreesd, ’s nachts om drie uur wakker. Klaarwakker. Ook vrouw en kinderen lijken uitgeslapen te zijn. Maar na een kwartiertje besluiten we toch nog een poging te wagen, en tot onze verbazing vallen we allemaal weer in slaap tot een uur of zes. Nee da’s niet waar, want Jente wordt toch al rond een uur of half vijf wakker. Aangezien wij allemaal nog slapen besluit ze zachtjes te doen en met haar Nintendo DS te gaan spelen. Ze vindt wel dat ze daar iets meer licht bij nodig heeft. In eerste instantie besluit ze dan maar in de badkamer te gaan zitten, maar daar is het iets te fris. Dan maar naar de gangkast. We treffen haar daar slapend aan als we zelf wakker zijn geworden. Dat kind slaapt echt overal 🙂

Zo rond half zeven kleden we ons aan om vervolgens om zeven uur naar beneden te gaan voor het ontbijt. Het ontbijt blijkt echter pas om acht uur te beginnen, maar we kunnen natuurlijk al wel een kop koffie te krijgen. Prima. We pakken onze koffie en besluiten buiten op het terras te gaan zitten. Het weer voelt al heerlijk aan, en, misschien omdat het zondag is, het is er heel stil. Op straat gebeurt nog niks, geen verkeer, nauwelijks mensen. Wat een weldadige rust om de dag mee te beginnen. Ik besluit om even naar de overkant van de straat te lopen om in deze rust een video-opname van ons hotel te maken. Terwijl ik de opname maak komt er een man de hoek van de straat om, die vervolgens met een brede glimlach zegt: ‘Welcome to Miami Beach!’. Dat hij me daarna om twee dollar vroeg omdat ie nét te kort kwam om van een vriend een t-shirt te kopen is hem vergeven.

Het ontbijt (inclusief bij het hotel) is meer dan prima. Superverse croissants, bagels, fruit en jus, meer hebben we niet nodig. Nadat we hier alle tijd voor hebben genomen besluiten we om, nu het nog vroeg is en de zon nog niet zo hard brandt, een uurtje naar het strand te gaan om ons melkwitte vel een beetje bij te kleuren.