Dag elf, 6 mei: Disney Magic Kingdom

 

(Mayke Mouse)

 

 

Ons hotel biedt een gratis shuttledienst aan naar Disney World. Er zijn twee opties; óf om tien over acht mee, óf om tien uur. We willen best graag maar om acht uur al fris en vrolijk voor de deur van het hotel te staan is net even te veel gevraagd. We nemen de bus van tien uur, ook omdat we tot sluitingstijd van Magic Kingdom blijven, negen uur ’s avonds.

We kunnen dus rustig opstaan en even lekker douchen en nog een mooie foto van Jente maken bij het raam van de hotelkamer. Het uitzicht is niet slecht….

 

 

Om tien uur staan we aan de achterkant van het hotel bij de pick-up. Het is al knap warm, de lucht is strakblauw. We hebben zonnebrand mee, en die gaan we nodig hebben. De transportbus komt aan en ons groepje –  in totaal een stuk of 12 mensen – stapt in. Echter niet voordat een Italiaans (?) stelletje een beetje begint te ruzieën met de chauffeur. Ze zijn gisteren ook al naar Disney geweest en beweren dat ze gisteravond niet met de bus op het afgesproken tijdstip weer zijn opgehaald. De chauffeur is ook van spaans/italiaanse achtergrond en vindt de verwijten totaal onterecht en houdt bij hoog en bij laag vol weldegelijk alle gasten te hebben opgehaald.

Ik heb geen idee, en vraag me alleen maar af of dit het juiste moment is om ruzie te zoeken met de chauffeur. Na drie minuten gedoe en de garantie van de chauffeur dat ie vanavond stipt om kwart voor negen klaarstaat voor de terugreis, kunnen we beginnen aan onze transit naar de Magic Kingdom.

 

(wachten op de bus)

 

Het  ‘Magic Kingdom’ is slechts één van de Disney Parken in Orlando. Daarnaast heeft Disney ook nog Animal Kingdom, Epcot en Sea World. Er zijn mensen die al die parken doen, en ook nog de twee Universal parken, en daar een week voor uittrekken. Ik vind dat een aantrekkelijke en beangstigende gedachte tegelijk.

Wij gaan maar naar één park en moeten ons mentaal daar al behoorlijk op voorbereiden. We vinden het fantastisch, maar een hete dag in een misschien overvol pretpark is niet iets wat je zomaar even doet.

De chauffeur, misschien opgezweept door het ruzietje van daarnet, raast ‘full speed’ door Orlando, en haalt links en rechts alles en iedereen in. Onze eerste attractie, of zoals ze hier zeggen ‘ride’, lijkt hiermee een feit.

Ik ben zelf een groot Disney-liefhebber en heb zo’n beetje alle fims op video en/of dvd. Ook de originele ‘silly symphonies’, de zwart-wit animatiefilmpjes waarmee Disney ooit begon heb ik in de kast staan. Ik heb de films vele malen bekeken, heel vaak met de meiden, maar ook vaak zelf omdat ik ze echt heel goed vind. Alice in Wonderland, Peter Pan, The little Mermaid, Aladdin, prachtig allemaal. Sinds een jaar of twaalf terug filmstudio Pixar aan boord kwam, ben ik helemaal enthousiast geraakt. Toy Story 1 en 2, Bug’s life, Monsters Inc., echt fantastische films. The Incredibles is sowieso één van mijn favoriete fims allertijden.

Ook Disneyland Parijs hebben we al twee keer bezocht. Elke keer een bijzondere belevenis. Al die tekenfilmfiguren en decors komen dan tot leven, maar toch ook weer niet. Het is bijna surrealistisch. Niet verwonderlijk dat Salvador Dali ooit wat voor Disney zou gaan doen.

Nu gaan we dan in Amerika naar een Disney Park. The real thing. We hebben gekozen voor ‘Magic Kingdom’ omdat dat het dichtst bij de originele animatiefilms in de buurt komt.  Als we de reisgidsen en informatie op internet mogen geloven is vandaag, dinsdag ook de beste dag om dit park te doen, omdat het dan het rustigst zou zijn. We zullen zien.

 

Onze chauffeur raast door en we zien de eerste afslagen naar de parken voorbij komen. Na een dikke twintig minuten rijden we Epcot binnen. Het blijkt dat daar een transportstation is dat de Disney parken onderling verbindt. Ik ben toch een beetje verbaasd omdat ik er echt van uitging dat we direct naar het Magic Kingdom gebracht zouden worden en ik weet dat de parken best ver uit elkaar liggen. Ik heb ook geen idee hoe we daar nu moeten komen.

De chauffeur reageert laconiek en verwijst ons naar de ingang en zwaait een beetje met zijn hand in de richting van de ‘monorail’. Hij verzekert ons nog een keer dat we hier, op deze exacte plek vanavond om kwart voor tien weer worden opgehaald, en weg is ie.

 

O.K. Here we go, let’s do Disney 

We lopen achter de toch al aardige mensenmassa aan in de richting van wat lijkt op een entrée. Daar aangekomen vindt een korte controle van tassen en rugzakjes plaats. Het gaat allemaal allervriendelijkst. Ik loop maar eens naar een kassa en zeg tegen de dame dat we naar Magic Kingdom willen. Ze lacht vriendelijk, vertelt ons dat we hier bij Epcot zijn, en verwijst ons direct naar de gratis monorail die ons naar Magic Kingdom zal rijden.

We lopen naar het station en stappen vervolgens in de mooi ontworpen monorail. Het is niet heel druk in de trein, dus plek zat. Vijf minuten later komen we aan op een station en moeten we uitstappen. Dat blijkt echter nog steeds niet Magic Kingdom te zijn, daarvoor moeten we nog een ritje met een andere monorail maken.

Tijdens de rit houd ik de tijd bij om te weten hoeveel tijd we vanavond nodig hebben om terug te komen, want het ‘ruzietje’ van vanochtend zit me niet helemaal lekker. Ik wil geen risico lopen dat we de bus missen.

 

In de monorail worden we via de intercom welkom geheten. Dat gaat echt ‘American-style’, en dan ook ‘Disney-style American-style’. De typische Amerikaanse reclamestem vertelt ons dat we een ‘wonderful experience’ tegemoet gaan in ‘the magical world of Disney’. Ik vind het prachtig J. Ik ben er zo ontzettend klaar voor.

 

Dan vanuit de monorail zien we in de verte Magic Kingdom dichterbij komen, en wel in de vorm van de torens van het kasteel van Sleeping Beauty. Zo in de stralende Florida zon is het werkelijk een plaatje om te zien. Ik kan het niet helpen, de grijns komt op, en als een klein jochie van negen roep ik: ‘Kijk, het kasteel van Doornroosje!’.

 

We komen aan, stappen uit en lopen naar de ingang. Nog één keer worden onze tassen gecontroleerd en dan is het tijd om naar binnen te gaan. We kopen onze kaartjes en lopen naar de toegangspoortjes. We moeten niet alleen onze kaartjes laten controleren, ook worden onze vingerafdrukken afgenomen.

Dat is verder het enige ‘paranoia’ smetje op deze dag, want als we daadwerkelijk in het park zijn is het zover: ‘Let the Magic begin’.

 

  

(Het eerste wat Mayke doet is oren kopen)

 

 

We lopen vervolgens via Main Street USA naar het kasteel van Doornroosje.

 

Het is warm, maar daar hebben ze bij Disney wat op bedacht, een verkoelende watersproeier. Nu is ook Tanja gelukkig.

 

 

Just let it happen….

Het heeft niet zoveel zin proberen te beschrijven hoe een dag Magic Kingdom verloopt en er uit ziet. Het is daadwerkelijk iets wat je overkomt. Het komt er op neer dat we een geweldige dag hebben. Omdat we pas om negen uur vanavond weer weg gaan hebben we alle tijd van de wereld, dus we hoeven ons niet te haasten voor de ‘rides’. Tot grote opluchting van vooral Mayke hebben we ook geen ‘plan’, geen schema. We gaan gewoon lopen en we zien wel. Je hoeft ook niks te regelen want laat dat maar aan de Amerikanen over. Het park is superstrak georganiseerd, superstrak in de verf, superschoon en van alle gemakken voorzien.

 

 

 

’s Middags vindt de beroemde Disney Parade plaats. Een parade waar alle Disney ‘sterren’ in optocht voorbij komen. Om een goed plaatsje te krijgen gaan de meeste mensen al ruim van te voren ergens op de stoep langs de route zitten. Het is druk, maar niet extreem druk, dus als we een kwartiertje van tevoren aan komen lopen is er nog plaats genoeg.

Om ons heen veel Amerikaanse families met kinderen, maar uiteraard ook veel buitenlandse toeristen. Zo ook een Indiaase/Pakistaanse familie die ongeveer één minuut voor de tocht begint het presteert om met een mannetje of twaalf een paar meter van ons vandaan pontificaal voor de daar al wachtende families te gaan staan, en ook gedeeltelijk voor óns. Ik ben hoogst verbaasd en zie om me heen ook wat andere families licht geïrriteerd kijken. In eerste instantie zegt niemand wat, totdat opeens een stem roept: ‘Hey you guys, move away! Back off, you’re blocking the view!!’.

Die stem ben ik dus…. J Blijkbaar doe ik het zo overtuigend dat de betreffende familie onmiddellijk achteruit schiet en het zicht weer vrij geeft. Naast me staat een Amerikaanse familie, waarvan de moeder me aankijkt, haar duim opsteekt en zegt: ’Thank you, good job.’

Ik zie om me heen ook wat andere Amerikanen goedkeurend naar me knikken. Ik voel mezelf een meter groeien. I am Buzz Lightyear and I’m here to protect you.

 

De parade is superstrak, supersentimteel, tandglazuurknarsend zoet en ik ga helemaal voor gaas. Ik klap voor Mary Poppins, ik klap voor Jafar, ik klap voor Beauty and the Beast, ik klap overal voor. Hoe ze het doen weet ik niet maar ik ben een kind van zes in de speelgoedwinkel. Sterk spul, dat Fisherman’s Friend.

 

De acteurs in de parade hebben het ongetwijfeld verschrikkelijk warm, zeker in de kostuums, maar ze doen allemaal hun uiterste best om er een perfecte show van te maken. Ze maken contact met het publiek, uiteraard vooral met de kinderen. Ook Jente krijgt tot haar grote plezier een hand, van één van de feeën uit Sleeping Beauty. Jente heeft het vandaag sowieso verschrikkelijk goed. Uiteindelijk doen we dit vooral voor haar, en ze geniet dank ook met volle teugen.

Het wordt een top dag. De kinderen vinden het schitterend, we doen de rides waar we zin in hebben – vooral tegen de avond is het zo rustig dat we moeiteloos overal in kunnen – en zelfs Tanja, absoluut geen pretparkliefhebber, heeft het prima naar haar zin. Ze heeft vooral de grootste pret in de Buzz Lightyear ride. Dat is ook gewoon extreme fun. In een karretje mag je proberen met een lasergun alle bad guys uit de Toy Story films aan flarden te schieten. Tanja is fanatiek. She shoots to kill!

Buzz wil zelfs met ons op de foto.

Zurg ook!

Ook de Lilo&Stitch ride verdient aanbeveling. Niet alleen een technisch werkelijk perfecte attractie, maar ook leuk eng.

Speciale vermelding ook nog voor de Monsters Inc. attractie. Dat is geen ride maar meer een voorstelling in de vorm van stand-up comedy show. Op het scherm zie je de getekende Monsters inc. figuren. Via een computersysteem zijn de figuren – en dus ook de bewegingen van de figuren, gekoppeld aan live-acteurs die onzichtbaar achter de schermen hun optreden doen. Op die manier is er ook live interactie met het publiek. Mensen uit het publiek worden ook daadwerkelijk bij het optreden betrokken. Tijdens de show worden een stuk of vier mensen uit het publiek geselecteerd als er een camera op ze wordt gericht. Vervolgens komen ze vol in beeld op een groot scherm naast het podium. Natuurlijk worden ze dan door de cast een beetje belachelijk gemaakt.

Tot grote hilariteit van de meiden ben ik één van de vier ‘slachtoffers’. Ik zie mezelf opeens vol in beeld op het scherm naast het podium.  ‘Look mama, I’m on tv!’ Ik ga er helemaal in mee, en vermaak mezelf én de kinderen uitstekend.

Jente en ik doen ook nog samen Space Mountain, een achtbaan in space. Ik heb deze ride nooit kunnen doen in Parijs, dus nu is het éindelijk zo ver. De rit is niet half zo heftig als we ons van tevoren hadden voorgesteld maar wel weer ontzettend knap gedaan. Door speciale projectietechnieken lijkt het op bepaalde momenten alsof je echt door de ruimte vliegt. Dichterbij zal ik nooit komen.

 

Pirates of the Carribean is ook zo´n prachtige ride. Het is zo´n beetje de laatste die we doen. Deze hebben we al wel in Parijs gedaan, maar nog wel voordat de films uit kwamen. Dat maakt het nu natuurlijk extra leuk. De ride voelt sowieso ´anders´ dan in Parijs. Het is nét even wat sfeervoller allemaal.

 

Langzamerhand begint de avond te vallen en zet de schemering in. Ziet het park er overdag al schitterend uit,´s avonds is het helemaal letterlijk een sprookje. De lichtjes gaan aan, het kasteel van Doornroosje wordt in de schijnwerpers gezet en omdat al veel dagjesmensen vertrokken zijn, wordt de sfeer ronduit gemoedelijk.

 

De reden dat we tot sluitingstijd blijven is omdat volgens het programma elke dag in Magic Kingdom wordt afgesloten met vuurwerk. Dat willen we graag zien. Die Amerikanen kennende kon dat wel eens bijzonder worden.

 

Om kwart voor negen zoeken we een plekje redelijk dichtbij de uitgang. Ook omdat we ons een heel klein beetje zorgen maken over de tijd die we hebben om de bus te halen, en we dus na het vuurwerk rap het park willen verlaten. 

Het is donker, het is heerlijk weer, om ons heen duizenden mensen in gespannen, maar gemoedelijke afwachting van het spektakel dat gaat komen. Om één voor negen wordt via de intercom aangegeven dat een groot deel van de lichten in Magic Kingdom uit zullen gaan om het vuurwerk nog beter tot zijn recht te laten komen.

 

Om precies negen uur gaan de lichten uit, de muziek zwelt aan en boven het kasteel van Doornroosje breekt daadwerkelijk de magie uit. Het is echt overweldigend mooi. Op de maat van de muziek ontvouwt zich een weergaloos schouwspel. Vallende sterren, fonteinen, ´regen´, verzin het en je ziet het.

Tien minuten lang worden we getrakteerd op een schitterend spektakel waarvan je mond tot op je knieën openvalt. Met recht een prachtige finale.

 

Na het vuurwerk zit onze Disney dag er dan echt op. We blijken uiteindelijk ruim op tijd te zijn voor de bus die ons terugbrengt naar het hotel. We hebben – alweer – een topdag gehad. De chauffeur zet ons netjes af, ik geef hem wat fooi. Hij zegt: ‘Have a great night you guys’, waarop ik antwoord: ‘Thank you guy!’. Terwijl ik het zeg voel ik ‘m al aankomen. Ik draai me om en de meiden gaan in een stuip: ‘Thank you, guy??????’. Die ga ik de rest van de vakantie nog vaak horen.

 

 

Whatever…. J