30 april, Dag 5, van Key West naar Key Largo.

 

We zijn gewend aan het tijdsverschil tussen Amerika en Nederland, want de dames  slagen er in een beetje uit te slapen. Ik sta altijd vroeg op, dus hier ook, om een uurtje of zeven maak ik een kop koffie en werk het blog bij.

Tegen negen uur is iedereen er uit, en beginnen we met het inpakken van de koffers. Ondanks de aankopen van gisteren gaat nog steeds alles er moeiteloos in. De eindafrekening van het hotel is al onder onze deur door geschoven, en al van onze credit card afgeschreven, dus uitchecken hoeft niet meer, we kunnen zo weg.

We besluiten niet in het hotel te ontbijten, maar ergens onderweg. We hebben ook bedacht niet direct naar Key Largo door te rijden, maar eerst naar Bahia Honda State Park te gaan. Dat ligt zo halverwege de route, op ongeveer een uurtje rijden.

Helaas komen we onderweg naar dit park niets tegen waar we kunnen ontbijten. Wat we zien is dicht, en ook geen Wendy’s of iets dergelijks. Met name Jente’s maag laat duidelijk merken dit gebrek aan ontbijt niet te kunnen waarderen.

Dus we komen bij Bahia State Park aan zonder te hebben ontbeten. Hopelijk is er in het park een eettentje of iets dergelijks. We komen bij de ingangspoort waar we door een hoogblonde vrouwelijk Park Ranger met een grote glimlach worden begroet. Ik zeg dat we heel graag het park in willen, maar dat we erge honger hebben dus valt hier ook iets te eten? “Oh, sure sweetie”, antwoordt ze, er is hier een kleine bar met bagels, muffins, sandwiches… Prima, we betalen voor ons vieren zeven dollar om het park in te mogen. Na een paar honderd meter komen we inderdaad bij souvenirwinkel annex broodjeszaak. We kijken op het bord boven de toonbank wat er te eten is. Bagels, muffins, sandwiches, ziet er allemaal prima uit. Opeens horen we Mayke een gil slaken. Ik draai me om, en zie haar in extase naar het snoeprekje kijken, want daar ligt het, haar heilige graal, misschien wel één van de belangrijkste redenen waarom ze naar Amerika is gekomen…. Barbecue chips.

Goed. We kopen ons ontbijtje en posteren ons buiten op de veranda met uitzicht op de brug die de keys met elkaar verbindt. Naast de autosnelweg ligt nog een tweede brug; de Flagler Railroad, een spoorbrug. Deze is in het begin van de vorige eeuw gebouwd, maar door een orkaan in de jaren dertig gedeeltelijk verwoest. Een brug met gaten dus, en nu een historisch monument.

Na ons ontbijt lopen we naar het strand, en dat is een heel klein beetje een tegenvallertje. Het is gewoon nogal krapjes, veel zeewier aan de rand van het water, dus mwah… Of we zijn gewoon nu al snobs, dat is ook heel goed mogelijk.

Toch gaan we er weer even een uurtje lekker bij liggen. Na een half uur besluit ik een stukje langs de vloedlijn te gaan lopen in de richting van de fundamenten van de spoorwegbrug. Nu ik dichterbij kom, ziet dat er nog spectaculairder uit. Ik loop langs een door een hek afgezet gedeelte omhoog, onder de spoorbrug door naar de andere kant van het strand. Een prachtig uitzicht op de Atlantische Oceaan is mijn beloning. Na een paar minuten loop ik weer terug. Na een kleine 100 meter zie ik een man met een videocamera. Het lijkt alsof hij de vloedlijn filmt. Maar als ik dichterbij kom hoor ik hem vreemde geluiden maken. Hij gromt! O.k., vreemde toerist, dat kan. Totdat ik zie wat hij filmt. Ho-ly crap! Aan de rand van het water zit een leguaan van meer dan een meter lang. En hij heeft zijn broer mee genomen. Hij beweegt langzaam zijn kop in onze richting. Het is een prachtig gezicht. Ik kijk de filmende man aan, met ongetwijfeld een totaal onnozele uitdrukking van ongeloof op mijn gezicht. Hij knikt en glimlacht alleen maar.

Ik zie zijn videocamera. Maar die heb ik ook. Ik ren als een speer terug naar ons plekje en vertel Tanja, Mayke en Jente wat daar zit. We rennen met zijn vieren weer die kant op. En ja hoor, ze zitten er nog. Wat een machtige beesten. Ik probeer wat dichterbij te komen, maar dat vinden zij niet nodig. Ze lopen een stukje verder, terwijl één van de leguanen letterlijk zijn keel oranje kleurt en opzet. Lijkt me geen teken van vriendschap. Ok, dude, rustig, ik wil je alleen maar op de foto zetten.

 

 

 

(op de foto hierboven zit ie rechts achter Jente)

 

Een Amerikaanse dame loopt langs, en ik wijs haar op de leguanen. Ze vertrekt geen spier en zegt:’Oh, those are all over the place’. Het blijkt dat die beestjes hier dus veel en vaak zitten. Tja, wij vonden het wel speciaal.

We hebben daarna het park wel gezien, er is niks meer te beleven. Er is een hele kleine vlindertuin, maar dat is vooral tuin, geen vlinders.

 

We rijden door naar ons nieuwe verblijf: Ocean Pointe Suites. Toen we een paar maanden terug onze tickets hadden geboekt was dit letterlijk het eerste hotel/resort dat ik op mijn speurtocht op het internet tegenkwam. De site ziet er heel goed uit, maar maken ze het in werkelijkheid ook waar? Het maakt eigenlijk niet zo veel uit, want ik heb het vooral geboekt omdat het bij Theater of the Sea en het John Pennekamp Reef is waar we gaan snorkelen en zwemmen met dolfijnen.

Een klein uurtje voorbij Bahia State Park naderen we het verblijf. Het ligt eigenlijk niet in Key Largo, maar in Tavernier, een paar mijl onder Key Largo.

Nadat we van de snelweg naar rechts worden gestuurd moeten we nog een paar honderd meter doorrijden. En dan zie we het vrij kleine bord, met daarop Ocean Pointe en een pijl naar rechts. Mmm, klopt dit wel? Het lijkt zo achteraf te liggen. We rijden naar rechts en komen bij een slagboom. Een grote geüniformeerde brother kijkt ons aan: ‘Checking in?’. Yep, wij komen hier een paar nachten slapen. Hij opent de slagbomen en vertelt ons hoe we moeten rijden. Alsmaar rechtdoor tot het stopbord en dan linksaf tot de Check-in. Ok, doen we, we rijden een stukje door en zien dan pas hoe groot het complex is. Maar liefst vier grote appartementsgebouwen. We rijden erlangs, en zien op de parkeerplekken ook een stuk of tien laadwagens staan met indrukwekkende jachten er op.

We komen aan bij de check-in en melden ons. De jongen achter de balie maakt een niet heel geïnteresseerde indruk maar geeft ons vlot onze spullen en sleutels. We zitten in gebouw 1, appartement 1301.

Bij het boeken van al onze hotels ben ik heel erg afgegaan op de reviews op de site Tripadvisor, dus ook voor dit hotel. Ik weet dan ook dat alle appartementen in Ocean Pointe Suites door privé-eigenaren worden verhuurd, en dat er nog wel eens een behoorlijk verschil in de kwaliteit van de appartementen kan zitten. Ik vertel dit aan de jongen achter de balie. Hij lijkt van niks te weten en verzekert ons dat alle suites in principe hetzelfde zijn en we ons geen zorgen hoeven te maken.

Ok, we rijden terug naar gebouw 1, en besluiten voordat we alle koffers meenemen naar onze suite toch eerst even te gaan kijken of het wel in orde is. Jente heeft als hobby het drukken op liftknoppen en het openen van hoteldeurkamers, maar deze keer neemt Tanja het heft in handen. Ze opent de deur, de kinderen schieten onder haar armen door naar binnen. Ik hoor gegil en ‘oh my God’ (ze kijken echt te veel MTV, ik weet het). Mijn zorgen waren voor niks, het is werkelijk een belachelijk grote en superdeluxe suite. Een aparte woonkamer met volledig ingerichte keuken, 2 slaapkamers – met in onze slaapkamer het grootste bed dat ik ooit heb gezien – en 2 badkamers, waarvan één met Jacuzzi. Tanja en ik beginnen spontaan te lachen, en ik moet onmiddellijk denken aan mijn moeder die ons voor deze vakantie heeft geadviseerd vooral decadent te doen. Nou mam, je hebt je zin, dit appartement is totaal decadent J. We zitten ook nog eens in een hoeksuite, dus veel ramen. Eén van de wanden in het woongedeelte is helemaal voorzien van spiegels, waardoor het nog ruimer en lichter lijkt. Kortom, leuk hotelletje dit.

 

We halen onze koffers uit de auto, en ik merk opeens dat ik de tas met de laptop niet heb, met daarin ook onze paspoorten, geld, credit cards. Ons leven dus, zeg maar. Er ontstaat heel even paniek, en dan herinner ik me dat ik de tas bij de check in heb laten staan. Ik ga ‘m halen, en besluit direct het strand even te bekijken, dat achter de check-in ligt. En ook dit is prachtig. Het is inderdaad vrij klein, maar idyllisch, alweer een mini-paradijsje. Dit is ons derde hotel in Florida en voorlopig hebben we er nog geen misser bij zitten.

We besluiten vanavond niet uit eten te gaan, maar gebruik te maken van de keuken in het appartement. We gaan naar de supermarkt. Op de weg hiernaartoe hebben we een Winn-Dixie gezien, dus terug daarheen. De supermarkt is groot, er is veel, we hebben geen idee, we vinden het leuk. We kopen wat soep, natuurlijk van Campbell’s, brood, sla, fruit, sushi en wat beleg.

Terug in ons appartement doen we eerst nog een uurtje rustig aan voordat we gaan eten. Mayke en Jente kijken t.v., en vooral Hannah Montana, een razendpopulaire jeugdserie valt goed in de smaak. Ze vinden het hilarisch.

Rond acht uur gaat het eten op tafel. We hebben het alweer goed, alleen voel ik me niet helemaal optimaal. Geen honger, en eigenlijk gewoon heel moe. De meiden hebben nergens last van en laten zich het eten goed smaken.

Na het eten zakken we nog even onderuit voor de t.v. en zappen weer 2953 zenders langs. Veel reclame, vooral voor medicijnen, en sport. Totdat ik een zender tegenkom die Sanford & Son uitzendt. Jeugdsentiment! Ik kan me herinneren dat mijn vader en ik hier eind jaren zeventig altijd naar keken en ons hierom een verzakking lachten. Cool! En ook nu vind ik het nog hilarisch, dus ik slaag er in de aflevering af te kijken zonder in slaap te vallen. Daarna is echter de koek op, de afstandsbediening valt letterlijk uit mijn hand. Ik ga naar bed. De dames volgen snel. Dat is geen slecht idee, want morgen is het tijd voor onze eerste echte grote activiteit: Snorkelen in het John Pennekamp Reef.